Wstęp

Najprostszem określeniem sztuki jest, że zaczyna się ona tam, gdzie ukazuje się ozdobność bez względu na pożytek. Źródłem jej, jest chęć nadania wdzięku przedmiotom codziennego użytku, cześć dla zmarłych albo też cześć dla bóstwa.

Odnajdujemy w czasach przedhistorycznych pierwsze próby sztuki, są to kamyczki przedziurawiane z niezmiernym wysiłkiem, w celu użycia ich za naszyjniki lub naramienniki oraz pierwotne narzędzia kościane, wyrzynane w różne desenie, na których nawet znajduje się wyobrażenie przedmiotów dość dobrze oddanych ażeby je rozpoznać można.

Do najpierwotniejszych zabytków sztuki, należą także pomniki megalityczne, niewłaściwie nazywane druidycznemi, rozrzucone od Norwegji do Sahary i całej Azji aż do Japonji. Są to tak zwane menhiry — pojedyncze stojące głazy, Kromlechy — takież głazy systematycznie ustawione i dolmeny — głazy położone jedne na drugich, tworzące rodzaj ołtarzy, a niekiedy krytych galeryj. 

W Indjach w kraju Rasyasów na wschód Bengalu, zachował się zwyczaj, stawiania zmarłym menhirów jako pomników; prawdopodobnie więc taki był ich początek, stawiali je swoim zmarłym praojcowie narodów, dziś najwyżej rozwiniętych pod względem cywilizacji.

Wielki wpływ na rozwój sztuki wywiera materjał pierwotny, znajdujący się obficie w danej miejscowości. Egipcjanie, przystosowali swą architekturę do twardych kamieni: diorytu, bazaltu, granitu jaki posiadali, jak znowu Chaldejczycy używający gliny, stali się wynalazcami sklepienia i kopuły, bo inaczej musieliby stawiać tylko bardzo pierwotne budowle. Trudności pobudzają działalność i pomysłowość, ale tylko takie narody zwalczyć je potrafią, które mają w sobie rozwojową siłę; z drugiej strony, nakładają one także pewne pęta na siłę twórczą, gdyż ta stosować się musi do warunków gleby, klimatu i materjałów, jakiemi rozporządać może.