Zdjęcie

się ostro. W tym celu nastawiamy kolejno na ostrość przedmioty, znajdujące się w różnych odległościach od aparatu i każde położenie matówki oznaczamy kreską, przy której piszemy cyfrę odległości w krokach lub metrach. W razie potrzeby, kiedy niema czasu nastawiać na matówce, wystarczy ocenić odległość zdejmowanego przedmiotu i odpowiednio ustawić tylną część kamery. 

Przedmiotów w szybkim ruchu nie fotografuje się zblizka. Im bliżej przedmiot się znajduje, tern większą nieostrość, spowodowana jego ruchem i tem szybszy ruch migawki trzeba zastosować. Przy słabem świetle, lub ciemnym objektywie, bardzo często nie można używać szybkiej migawki. Lepiej wtedy fotografować z daleka, bo w razie potrzeby można później obraz powiększyć. 

Poniższa tabelka podaje najmniejszą możliwą szybkość migawki, dla przedmiotów, poruszających się, z pewną szybkością, z różnych odległościach. 

Dla określenia szybkości migawki może służyć także następujące zestawienie; porusza się z szybkością metrów na sekundę:

Piechur lub pływak ... 1-1 ½
Człowiek biegnączy szybko ...  5-6 
Cyklista w tempie ulicznem około ... 9 
Łyżwiarz ... 12 
Koń idący wolno ... 1 ½ 
Koń idący kłusem ... 4-8
Parowiec ... 4-10
Fala morska w czasie burzy ...  20

Zdjęcia rysunków, obrazów i t. p. Głównym warunkiem udatnych reprodukcji obrazów, rysunków, fotografji i t. p. jest takie ustawienie aparatu, żeby matówka i deska objektywowa były zupełnie równoległe do fotografowanego przedmiotu. 

Do zdjęć takich powinny być używane objektywy, nie krzywiące linji; nie można tedy używać soczewek widokowych. 

Ważne jest równomierne oświetlenie przedmiotu Bardzo często, jeżeli rysunek jest duży, jedna jego strona jest oświetlona silniej, niż druga, dalej od okna położona. W tym wypadku pomagamy sobie reflektorem (lustro lub papier błyszczący, napięty na ramie). 

Zdjęcia rysunków piórkowych należy wykonywać na mało czułych, kontrastowo robiących płytach bromosrebrnych, lub też używać płyt chlorobromosrebrnych. 

W zakładach reprodukcyjnych, trawiarniach i t. d. stosuje się w tych razach wyłącznie sposób kolodjonowy mokry. 

Jednem z najtrudniejszych zadań jest fotografowanie obrazów olejnych. Błyszczące ich powierzchnie trzeba tak oświetlić, żeby wcale nie było połysków (refleksów), które na negatywie wystąpią jako czarne plamy. Dla przekonania się, że obraz jest dobrze oświetlony, umieszczamy głowę przed objektywem i śledzimy starannie, czy obraz gdzie nie błyszczy, 

Do zdjęć obrazów kolorowych służą płyty barwoczułe (patrz str. 53). 

Reprodukcje fotografji uwidoczniają często wszelkie rysy, oraz pory papieru. W tym wypadku można oblać fotografję 4% kolodjonem, do którego dodaje się ½% olejku rącznikowego (rycynowego), który czyni kolodjon elastycznym. Płyty barwoczułe, z zastosowaniem żółtej szybki, oddają o wiele słabiej porowatość papieru. 

Fotografij na papierze kolodjonowym (celoidinowytn) nie można powlekać kolodjonem, bo wierzchnia warstwa obrazu mogłaby się rozpuścić. To też w takim razie stosujemy inny sposób: na płytę szklaną lejemy kilka kropel gliceryny i na to kładziemy odbitkę (odklejoną od tektury), mocno ją przycisnąwszy do szkła; następnie fotografujemy poprzez szkło, unikając tworzenia się refleksów w ten sposób, że ustawiamy przedmiot odpowiednio do źródła światła i przykrywamy aparat czarną płachtą. Gdy odbitka odpycha glicerynę, miesza się do niej parę kropel spirytusu. 

Zdjęcia stereoskopowe. Patrząc z bliska na jakiś przedmiot zauważymy z łatwością, że każde oko widzi go trochę inaczej; lewe oko widzi więcej po stronie lewej danego przedmiotu, prawe zaś więcej po stronie prawej. Obydwa obrazy zlewając się w jeden dają wrażenie bryłowatości przedmiotu. 

W analogiczny sposób możemy zrobić dwa zdjęcia objektywami rozstawionymi na odległość oczu. Zdjęcia takie oglądane w przyrządzie specjalnym w którym każde oko widzi tylko odpowiedni dlań obraz, dają również wrażenie wypukłości. 

Kamera do zdjęć stereoskopowych rozdzielona jest przegródką na dwie równe połowy, z których każda posiada swój objektyw. Obydwa objektywy muszą mieć dokładnie jednakową odległość ogniskową (najlepiej 15 cm.); przytwierdza się je do deski objektywowej, na jednej linji poziomej, w odległości około 65 mm. Im większa odległość między objektywami, tem plastyczniejsze będą obrazy stereoskopowe Odległość 65 mm. jest normalna iw zwykłych warunkach nie należy jej przekraczać, bo plastyka obrazów może być przesadna. Za to dla krajobrazów bardzo odległych pożądana jest większa odległość objektywów. Każdą kamerę na wymiar nie mniej, niż 11 cm. długość płyty, można zastosować do zdjęć stereoskopowych. Zwykle używane wymiary stereoskopowe są: 45X107 mm., 6X13 cm., 9X12 cm., 9X14 cm., 10X15 cm., 8 ½X17 cm., 9X18 oraz 13X18 cm.

Kamery składane oraz lornetki opisane w rozdziale kamery ręczne, str. 36-41, przystosowuje się także do zdjęć stereoskopowych. Rys. 53, 54 i 56 na str. 38-40 przedstawiają kamery stereoskopowe. Niektóre z nich są tak urządzone, że po przesunięciu deski objektywowej i wyjęciu przegrody, można niemi wykonywać zwykłe zdjęcia szerokokątowe (panoramowe). 

Jaką ma być wielkość płyt używanych do kamer stereoskopowych pozostaje kwestją sporną. Bardzo odpowiednie są płyty wymiaru 6X13 i 10X15 cm., zaś dla amatorów małych kamer wymiar minjaturowy 45X107 mm. 

Robi się też zdjęcia stereoskopowa jednym objektywem, a to w ten sposób: deseczkę objektywową przesuwa się na jedną stronę aparatu i robi zdjęcie, następnie przesuwa się ją na drugą stronę ¡zdejmuje ponownie na tej samej płycie (trzeba wtedy wstawić w kamerę przegródkę). Czas wystawienia powinien być w obydwu wypadkach zupełnie jednakowy; przesunięcie objektywu powinno wynosić co najmniej 65 mm. Prawidłowe zdjęcia stereoskopowe można otrzymać także w ten sposób, że po jednem zdjęciu przesuwamy kamerę o jakieś 70 mm. dalej i robimy na innej płycie drugie zdjęcie. W ten sposób można fotografować tylko przedmioty nieruchome. 

Bardzo często spotykamy się z twierdzeniem, że obrazki stereoskopowe można otrzymać, naklejając obok siebie dwie odbitki, sporządzone z jednego negatywu. Twierdzenie to jest z gruntu fałszywe. Uprzytomnijmy sobie tylko, jak powstaje we wzroku wrażenie wypukłości (patrz str. 88). 

Odbitki stereoskopowe obcina się i nakleja w następujący sposób: odmierzamy od środkowego paska w każdą stronę 7-7,5 cm. i obcinamy przy pomocy szablonu (ekierki), następnie znaczymy ołówkiem na odwrotnej stronie, po prawej P, a po lewej L, rozcinamy obrazy i naklejamy na brystol, odbitkę P po prawej, odbitkę L po lewej stronie.. 

O wiele praktyczniejsze, niż odbitki z papieru są odbitki na szkle - przezrocza. Aby uniknąć dość uciążliwego rozcinania, używa się specjalnych ramek stereoskopowych, w których, kopiując, przekłada się obrazy. Używają także przyrządów po odwracania obrazów, za pomocą dwu soczewek. 

Chcąc zrobić dużo odbitek z jednego negatywu, lepiej go rozciąć przedtem i obie połowy przełożyć. 

Do oglądania obrazków stereoskopowych służą odpowiednie przyrządy zwane stereoskopami w postaci takiej jak na rys. 109 lub też jako szafki mogące pomieścić wielką ilość obrazków. Długość ogniskowa soczewek stereoskopu powinna wynosić tyle, co ogniskowa odpowiednich objektywów fotograficznych. 

Zdjęcia kinematograficzne (Żywa fotografja). Kinematografy są to przyrządy, dające szereg zdjęć, szybko po sobie następujących. Zdjęcia te wykonywa się na długich taśmach celuloidowych, przesuwanych przed objektywem za pomocą mechanizmu zegarowego. W ten sposób robi się około 15 zdjęć na sekundę, formatu 2X2½ cm. Z taśmy takiej, na której mamy szereg małych negatywów odbija się na taśmie pozytywowej szereg przeźroczy. Wstęgę z przeźroczami przewijamy następnie w latarni czarnoksięskiej, rzucając je kolejno, szybko po sobie, na ekran. W ten sposób odtwarzają się na ekranie sceny z życia, fotografowane w ruchu. 

Przyrządy te bywają tak urządzone, że jeden i ten sam mechanizm może służyć do zdjęć i do projekcji. Cena kinematografów jest wogóle dość wysoka, w porównaniu do zwykłych aparatów fotograficznych. W ostatnich czasach ukazały się przyrządy niewielkie, dające obrazki o wymiarze mniejszym, a nie ustępujące co do jakości kinematografom dużym. Cena ich jest przystępna, rezultaty bardzo dobre. 

Zdjęcia przy świetle sztucznem. Można fotografować także przy świetle sztucznem. Do oświetlenia posługujemy się zwykle światłem magnezowem w postaci mieszanin błyskawicznych lub też czystego magnezu w proszku.

Proszek błyskawiczny składa się zazwyczaj z mieszaniny magnezu metalicznego z chloranem lub nadmanganianem potasu. Mieszanina ta spala się w mgnieniu oka (około 1/40 sek.) wydając olśniewające światło. 

W handlu nabywa się gotowy proszek błyskawiczny, z najrozmaitszych fabryk iw doskonałym gatunku.

Proszek spala się na blasze lub na desce. Podpala się go bibułką nasyconą saletrą. (rys. 110), albo też przy pomocy przyrządu, zwanego lampą błyskawiczną. Jedną z wielu takich lamp przedstawia rys. 111. Widzimy tam rodzaj miseczki prostokątnej, na którą sypiemy mieszaninę magnezową (proszek błyskawiczny). W głębi miseczki jest kółko zębate, które puszczone w ruch za pomocą przycisku, pociera krzesiwko (takie jak w zapalniczkach benzynowych) wywołana zaś iskra podpala w mgnieniu oka proszek. Można także dostać w handlu lampy błyskawiczne, w których podpala się za pomocą elektryczności.