Stanisław Vincenz NA WYSOKIEJ POŁONINIE 1936 wydanie pierwsze!

VINCENZ Stanisław: NA WYSOKIEJ POŁONINIE. OBRAZY, DUMY I GAWĘDY Z WIERCHOWINY HUCULSKIEJ. PRAWDA STAROWIEKU. Towarzystwo Wydawnicze RÓJ, Warszawa 1936, s. 720 23,5x17cm

Pierwsze wydanie pierwszego tomu epopei "Na wysokiej połoninie". Następne dwie części w trzech tomach ukazały się dopiero w latach 1970-1979.

Nakład tego wydania to tylko 2250 egzemplarzy. Ten z numerem 1484.

Oprawa wydawnicza, twarda z ornamentem Jana Bukowskiego na licu (po dawnej renowacji - uzupełnienie koloru)

Wewnątrz oprawy książka zawiera papierową okładkę wydawniczą i obwolutę.

"Jeszcze do niedawna nazwisko Vincenza znane było tylko wtajemniczonym, a jego opus magnum - zgoła nikomu, bo znaczna jego część została po prostu wydana pośmiertnie. Dziś, kiedy poznaliśmy całość Na wysokiej połoninie, wiemy, że mamy do czynienia z jednym z najciekawszych autorów polskich dwudziestego stulecia. (...)

"Na wysokiej połoninie" jest dziełem ogromnym. Bardzo trudno określić, jaki to właściwie gatunek literacki. Esej, gawęda, saga pasterski, saga rodzinna, epopeja, zbiór opowieści, legend, wierszy, dzieło misjonarskie, katolickie, żydowskie, pogańskie i unickie, opowieść, cykl fragmentów, traktat obyczajowo-folklorystyczny, wspomnienia - każde z tych określeń odpowiada części prawdy. Zarazem nie jest to ani dowolne, ani przypadkowe. (...)

Vincenz był wielbicielem epopei. Skądinąd podkreślał wielokrotnie archaiczność ducha i życia Hucułów, stąd ta epopeja pasterska da się odnosić do Homera i Hezjoda. (...) Jest to nieustająca gawęda z dygresjami. (...) Mnóstwo tu szczegółów, wydarzeń, ale zestawionych niby gawędziarsko-staroświecki, a właściwie arcynowoczesny, techniką wręcz filmową. (...)

Właściwie dopiero zwrot duchowy, jaki się rozpoczął kilkanaście lat temu i zdaje się ustawicznie pogłębiać, otworzył czytelnikom i wydawcom oczy na to, co jest to do zobaczenia. I najbardziej chyba staroświecki pisarz polski okazał się nagle tym najmłodszym i najnowocześniejszym." Piotr Kuncewicz W: Mędrzec z połoniny,  1988r. 

"Stanisław Vincenz (właściwie de Vincenz) urodził się 30 listopada 1888 r. w Słobodzie Rungurskiej koło Kołomyi, w rodzinie ziemiańskiej. Jego ojciec pochodził z rodziny francuskich emigrantów z okresu rewolucji francuskiej, matka (z domu Przybyłowska) należała do starego, kresowego rodu szlacheckiego. Dzieciństwo spędzał przede wszystkim w majątku rodzinnym matki, w Krzyworówni na Pokuciu, gdzie stykał się na co dzień z językiem i kulturą Hucułów. Uczył się w Kołomyi i Stryju, gdzie nawiązał wiele znajomości, m.in. z Kazimierzem Wierzyńskim, Wilamem Horzycą, Stefanem Vrtel-Wierczńskim. W okresie gimnazjalnym zainteresował się Homerem. Studia odbył w Lwowie, a następnie w Wiedniu, gdzie uczęszczał na wykłady z prawa, biologii, sanskrytu, psychologii i filozofii. Nauczył się wówczas języka rosyjskiego i zaczął przekładać dzieła Dostojewskiego. W stolicy Austrii otrzymał również doktorat z filozofii. W latach 1914-1918 walczył w armii habsburskiej na Rusi Halickiej, a potem na froncie włoskim. Po zakończeniu wojny wstąpił do tworzącego się wojska polskiego - brał udział w wyprawie kijowskiej w 1920 r. Po 1922 r., po przejściu do rezerwy, został działaczem PSL Wyzwolenie, gdzie starał się przekonać kolegów do współpracy z Ukraińcami. W 1936 r. wydał pierwszy tom swojej słynnej trylogii Na wysokiej połoninie. We wrześniu 1939 r. wyemigrował na Węgry, gdzie spędził czas wojny, pomagając wielu Żydom. Po wojnie mieszkał przez pewien czas w Niemczech, a potem przeniósł się do Francji, a w końcu do Szwajcarii, gdzie nawiązał kontakt z paryską "Kulturą". Resztę życia poświęcił pisarstwu. Był niezwykle szanowany w polskim środowisku intelektualistów emigracyjnych, nie tylko jako prozaik i eseista, lecz także jako wybitny znawca kultury starożytnej, zwłaszcza Homera. Zmarł 28 stycznia 1971 r. w Lozannie."