PRZEMSKI Leon - Fin de siecle po polsku

Fin de siecle to francuskie określenie końca wieku, termin ten odnosi się do całokształtu epoki, tendencji panujących w sztuce, obyczajowości i atmosfery schyłku wieku. Nazwa spopularyzowała się we Francji za sprawą sztuki F. De Jouvenota i H. Micarda pt. „Fin de siecle”. Czasem jest stosowana zamiennie z terminem dekadentyzm.
    
O fin de siecle mówi się najczęściej w kontekście zjawisk psychologicznych i obyczajowych. Nastawienie do końca wieku było ambiwalentne, łączyło nadzieję z katastrofizmem. Z jednej strony we Francji po zakończeniu wojny z Prusami w 1871 roku nastąpił okres odprężenia, beztroski i zabawy. Z drugiej natomiast schyłek wieku i kryzys społeczny budziły obawy przed nadciągającą zagładą. Toteż kultura fin de siecle była dwoista, wpisuje się w nią popularność operetki, nocne życie kawiarni i kabaretów z kankanem urastającym do rangi znaku czasów, a także poczucie znużenia, przesytu, lęków egzystencjalnych. Uśmierzenia tych niepokojów szukano w alkoholu i narkotykach, skłaniano się w stronę wyrafinowanej sztuki, estetyzmu, ale też perwersyjnego erotyzmu.
    
Kultura końca XIX wieku to kultura mieszczańska, w której królowała secesja z jej zamiłowaniem do zdobnictwa. Piękno miało towarzyszyć człowiekowi w życiu codziennym, dlatego dużą popularnością cieszyła się sztuka użytkowa: meble, zastawa stołowa, papeterie, moda. Określenia tego rzadko używa się dla ujęcia zjawisk światopoglądowych czy literackich.
    
Francuski termin przyjął się też na gruncie polskim, czego przykładem jest powieść Gabrieli Zapolskiej „Fin-de-siecle'istka”.

Wydawnictwo: PIW, Warszawa 1966 r.

Nakład 3500 egzemplarzy.

Format: 200 x 130 mm, 250 s.

Egzemplarz w ładnym stanie. Oprawa miękka, osłonięta papierową obwolutą z niewielkimi przybrudzeniami.