BIELATOWICZ Jan: LAUR KAPITOLI I WIANEK RUTY. Na polach bitewnych Drugiego Korpusu, Veritas., Londyn [1954], s. 205[3] 19 cm
Jan Bolesław Bielatowicz (1913-1965) – prozaik, poeta, publicysta, krytyk literacki, redaktor, bibliograf, oficer Polskich Sił Zbrojnych, działacz polityczny. W 1937 uzyskał tytuł magistra polonistyki. Pracował dalej jako dziennikarz. Publikował w takich pismach jak: „Głos Narodu”, „Prosto z Mostu”, „Orędownik” (pismo poznańskie). Opracował i wydał antologię poezji ludowej. W kwietniu 1939 jego żoną została, również polonistka, Irena Drożdżówna z Tarnowa. Jako podchorąży rezerwy służył w 5 pułku strzelców podhalańskich. Po kampanii wrześniowej, 21 września 1939 przekroczył granicę węgierską. Został internowany w obozie Kisbodak. Od stycznia do kwietnia 1940 działał w biurze organizującym przerzuty polskich żołnierzy na teren Francji. W kwietniu został aresztowany i osadzony w karnym obozie w Komárom, skąd uciekł i przez Jugosławię i Turcję przedostał się do Palestyny. W Hajfie wstąpił do Armii Polskiej na Wschodzie. Był żołnierzem 3 Batalionu Brygady Strzelców Karpackich. Brał udział w walkach na terenie Libii i obronie Tobruku. Nie zrezygnował z działalności literackiej i publicystycznej; pisał reportaże, artykuły i wiersze ogłaszane w polskich pismach: „Przy kierownicy w Tobruku” czy „Gazecie Polskiej”, a od 1942 w „Orle Białym”. W 1942 został skierowany na kurs do Szkoły Podchorążych Rezerwy na Bliskim Wschodzie. Jego aktywność pisarska została zauważona przez dowództwo, w wyniku czego został czasowo zwolniony z wojska i pracował jako redaktor w dzienniku „Kurier Polski w Bagdadzie”, który ukazywał się od grudnia 1942 do sierpnia 1943. Potem powrócił do swego 3 Batalionu i brał z nim udział w kampanii włoskiej (w tym w bitwie o Monte Cassino, po której otrzymał Krzyż Walecznych). 27 października 1944 roku był wśród żołnierzy, którzy zdobyli Predappio, rodzinne miasto Benito Mussoliniego i należący do niego zamek Rocca delle Caminate. Cały czas współpracował z redakcjami „Orła Białego” i „Dziennika Żołnierza APW” (Armii Polskiej na Wschodzie), zbierał i dokumentował poetycką twórczość polskich żołnierzy. W latach 1944–1946 opracował i opublikował cztery tomy antologii poezji, której autorami byli przeważnie żołnierze II Korpusu. Po zakończeniu wojny pozostał we Włoszech, a w 1946 wyjechał do Wielkiej Brytanii. Przebywał najpierw w obozach żołnierskich Freckenham i w Chippenham (do 1948), potem – po demobilizacji – podjął pracę w Katolickim Ośrodku Wydawniczym „Veritas”. Początkowo pracował fizycznie jako pakowacz i ekspedytor, później jako kierownik literacki tygodnika społeczno-kulturalnego „Życie” i redaktor Tygodnika Katolickiego „Gazeta Niedzielna” (1949-1951). W 1951 został redaktorem naczelnym „Życia” (do 1955). Od 1955 kierował „Biblioteką Polską”, serią książek wydawanych przez „Veritas”. Został też redaktorem miesięcznika „Droga” (1954–1956). Później nawiązał współpracę z ukazującym się w Paryżu miesięcznikiem „Horyzonty” (kierował działem kulturalnym). Jego artykuły ukazywały się zarówno w pismach, w których pracował, jak i w „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza”, „Tygodniu Polskim” czy „Wiadomościach”. Przez wiele lat Bielatowicz gromadził i opracowywał dokumenty dotyczące szlaku bojowego Armii Polskiej na Zachodzie i, co pewien czas, publikował wyniki swojej pracy. Był także współpracownikiem Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, dla której recenzował książki wydawane w kraju i na emigracji. Należał do emigracyjnego Stronnictwa Narodowego (był w jego Komitecie Politycznym). W 1963 został wybrany do Rady Jedności Narodowej. Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie przyznał mu w 1955 nagrodę dla krytyka literackiego. W 1961 londyńskie „Wiadomości” przyznały mu nagrodę za Książeczkę, jako najlepszą książkę roku wydaną na emigracji.
Oprawa oryginalna, wydawnicza, twarda płócienna z obwolutą. Projekt obwoluty Tadeusz Wąs.
Stan bardzo dobry.
