Stanisław Dębicki, ŻYD W LISIURCE

17,4 x 11,8cm - akwarela, gwasz, ołówek, guma arabska, tektura 17,4 x 11,8 cm (w świetle passe-partout)

sygn. l.d.: St. Dębicki

Na odwrocie nieczytelny napis ołówkiem.

Pochodzenie: Obraz pochodzi ze zbiorów spadkobierców Karola Jakubowskiego (Lwów 1876 – Lwów 1939), lekarza i kolekcjonera. Jakubowski studiował we Lwowie na wydziale medycznym tamtejszego uniwersytetu i tam praktykował jako lekarz. Kolekcjonował przede wszystkim malarstwo polskie.

Oferowana akwarela jest projektem pocztówki. Przedstawia chasydzkiego Żyda. Portretowany nosi sztrajmł – futrzaną czapkę (zwaną również lisiurką). Jest ona noszona przeważnie przez chasydów podczas szabatu i świąt.

Tematyka żydowska, obok huculskiej, pojawiała się już we wczesnej twórczości artysty, była obecna także po pobycie artysty w Paryżu w roku 1890. O obrazach powstałych w tym czasie pisze Tadeusz Dobrowolski: ujawniały minimalną zależność od impresjonizmu (...) i przeciwstawiały się pryncypialnej amorficzności tego kierunku, traktując z prawdziwą i rzetelną troską zasadę przedmiotowej prawdy, także w odniesieniu do wsi i miasteczka, typowego dla galicyjskiej prowincji (T. Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, T. III, wyd. Ossolineum, Wrocław-Kraków 1960, s. 308).

Stanisław Dębicki (Lubaczów 1866 - Kraków 1924) - malarz, rysownik, ilustrator - studia malarskie rozpoczął  u Ch. Griepenkerla w Akademii wiedeńskiej (1881-1884), następnie kształcił  się pod kierunkiem W. Łuszczkiewicza w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, później ponownie w Wiedniu, a w 1884 u A. Wagnera w Akademii i prywatnie u P. Nauena w Monachium. Po powrocie do kraju przez kilka lat pracował jako nauczyciel w Szkole Przemysłu Ceramicznego w Kołomyji (1886-1890). W tym okresie często wyjeżdżał do pobliskich miasteczek i wsi huculskich – Delatyna, Mikuliczyna, Żabiego, Tyszkowców – gdzie wykonywał wiele szkiców i notatek rysunkowych. W latach 1890-1891 był w Paryżu i uczęszczał jeszcze do Académie Colarossi. Później zamieszkał na stałe we Lwowie, skąd w 1909 przeniósł się do Krakowa, by objąć katedrę malarstwa dekoracyjnego w Akademii Sztuk Pięknych. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, wiedeńskiej „Secesji”, Związku Polskich Artystów Plastyków i TPSP we Lwowie. Malował olejno, akwarelą i pastelem tworząc pejzaże i portrety (w tym wiele portretów dziecięcych) i przede wszystkim, sceny rodzajowe z życia Hucułów i galicyjskich Żydów. Zajmował się malarstwem dekoracyjnym, ilustratorstwem i różnymi dziedzinami sztuki użytkowej, sporadycznie także scenografią i rzeźbą.
Twórczość artysty przypomniała jedyna duża wystawa monograficzna urządzona w Muzeum Śląskim (obecnie Narodowym) we Wrocławiu w roku 1966.