sygn. wzdłuż p. krawędzi u dołu: E. Markowski
sygn. na odwr. na płótnie przy p. krawędzi: E. Markowski
na g. listwie krosna czerwoną farbą: 1982 „AMAZONKA +1+2“, na p. listwie krosna: ol. 67 x 98
Eugeniusza Markowskiego interesują w malarstwie przede wszystkim namiętności. Ujawnia je poprzez karykaturalnie ujęte sylwetki ludzkie. Człowiek występuje w nim z reguły nagi fizycznie i równocześnie obnażony psychicznie. Postaci z jego obrazów zmagają się ze sobą, splecione uściskiem szarpią się nawzajem w dzikiej walce. Człowiekowi towarzyszy wielokrotnie zwierzę – koń lub byk. Koń z charakterystyczną masywną, mocno zarysowaną sylwetką wydaje się stanowić personifikację ludzkich emocji.
Markowski wielokrotnie podejmuje te same tematy, tworząc obrazy o analogicznych tytułach, różniące się jednak opracowaniem szczegółów i wymiarami.
Artysta tak tłumaczy alchemię swojego warsztatu: Sprawy warsztatowe, malarskie to też moje pasje. Sam temat nie wystarczyłby mi na to, żeby pracować. Moje idee to surowiec, z którego dopiero mogę zrobić obraz. Forma w sztuce jest równie ważna jak idea. To jedność. Dlatego nad obrazem potrafię pracować dziesięć lat, kilkanaście razy go przemalowując. Gdy zaczynam malować, ważniejsze stają się sprawy, które są już poza ideą. Pasjonuję się kolorem i materią malarską. Poszukuję najbardziej trafnego układu i kompozycji.
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)
Eugeniusz Markowski (Warszawa 8 XI 1912 - Warszawa 24 II 2007) studiował w warszawskiej ASP, dyplom u prof. Tadeusza Pruszkowskiego uzyskał w 1939. Brał udział w kampanii wrześniowej i obronie Warszawy. W latach 1940-1950 przebywał we Włoszech, gdzie związał się z grupą Libera Associazione Arti Figurative i z Art Club w Rzymie. Zajmował się też projektowaniem scenografii dla rzymskiego Teatro delle Arti. Był dziennikarzem i dyplomatą we Włoszech i Kanadzie (1945-1955). Po powrocie do kraju był dyrektorem Biura Współpracy Kulturalnej z Zagranicą Ministerstwa Kultury i Sztuki (1960-1969), następnie wykładowcą i profesorem ASP w Warszawie (1969-1984). Współ-pracował jako scenograf z Operą Gdańską i teatrami warszawskimi. W 1963 reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo, miał kilka wystaw indywidualnych. Jego ekspresyjny styl malowania, bezpośredniość i pewna rubaszność figuratywnych przedstawień walk i zmagań spowodowały, że w latach 80. uznano go za prekursora „nowodzikich".
