Szabla żołnierza jazdy lekkiej, Rosja, wz 1927

dł. szabli w pochwie 1044 mm, dł. szabli 1006 mm, dł. głowni 870 mm, szer. głowni u nasady 35 mm, gr. grzbietu u nasady 10 mm, masa szabli 1145 g, masa szabli w pochwie 2285 g

R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa mosiężna. Jelec esowaty, krzyżowy, trójkabłąkowy, z wąsami. Tylne ramię jelca wygięte ku dołowi, zakończone wydatną łezką. Przednie, dwukrotnie łukowato zagięte ku górze, tworzy kabłąk główny, połączony z trzpieniem głowni. Dwa kabłąki boczne biegną łukiem po obu stronach zewnętrznego wąsa i łączą się w górnej części z kabłąkiem głównym. Trzon rękojeści drewniany, opleciony sznurkiem dla uzyskania karbów i oklejony skórą. Uchwyt połączony z trzpieniem jednym nitem z mosiężnymi główkami w kształcie oliwek. Długi kapturek z pogrubionym denkiem o owalnym kształcie, tworzy głowicę z nadlanym, wypukłym migdałem do zakuwania trzpienia głowni. U dołu trzon wraz z kapturkiem, uchwycony sztyftem w otworze jelca. Przedni kabłąk, na stronie zewnętrznej, pośrodku swej krzywizny, opatrzony trzema sygnaturami, ujętymi kolistym obramieniem: „6, H, G” z lat 1820-1840. G ł o w n i a stalowa, polerowana, o umiarkowanej krzywiźnie, profilowana w szeroką bruzdę na obu płazach. Szlif bruzdy sięga krótkiego, obosiecznego pióra. Sztych w linii grzbietu. Na zewnętrznej stronie, poniżej progu, sygnatury odbioru „AG, M3”. Na grzbiecie naniesiona drobną cyrylicą cecha fabryczna: miejscowość, miesiąc, rok – „Złatoust czerwiec 1826 roku”. P o c h w a żelazna z drewnianymi wodzidłami wewnątrz. Kołnierz szyjki pogrubiony, z profilowanym wlotem do szabli i uskokiem na obwodzie dla wąsów jelca. Kołnierz mocowany śrubą na grzbiecie. Dwie ryfki szeroko rozstawione (pierwsza wersja rozstawu ryfek), z ogniwkami pośrednimi do kółek dla troczenia szabli. Na dole asymetryczna ostroga.
stan zachowania 3+/3+/3+