Józef Czapski, ULICZKA W SAILLY, ok. 1980

38,0 x 46,0cm - olej, płótno naklejone na tekturę sygn. p.d.: J. C

Na odwrocie drukowana informacja o producencie podobrazia.

W liście do swojego przyjaciela, kompozytora Zygmunta Mycielskiego, Józef Czapski wspominał: Myśląc o moim malarstwie, nie mogę zupełnie ogarnąć i uświadomić sobie, czy i ile to jest warte. (...). Może najlepsze moje płótna, o które mi najbardziej chodzi, to moje pejzaże z Sailly, te wielkie przestrzenie z różnymi niebami zachodzącego słońca.

Obraz wystawiany, opisany i reprodukowany:

- Józef Czapski widzenie życia (katalog wystawy pod red. Wojciecha Zmorzyńskiego), Muzeum Narodowe w Gdańsku, Gdańsk III - VI 2000, s. 88, il. barwna 55, poz. kat. 52.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

Józef Czapski (Praga 1896 - Paryż 1993) - malarz, rysownik, pisarz i publicysta; początkowo studiował prawo, później w 1918 kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Przerwał studia, by na polecenie polskich władz wojskowych udać się do Rosji w poszukiwaniu zaginionych oficerów polskich.

W 1920 uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1923-1924 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W 1924 wraz z grupą uczniów Józefa Pankiewicza, tworzących tzw. Komitet Paryski, wyjechał na dalsze studia do Paryża, gdzie przebywał do roku 1931. Po powrocie do kraju uczestniczył w wystawach kapistów, m.in. w warszawskim Instytucie Propagandy Sztuki. Uczestnik kampanii wrześniowej, więzień m.in. obozu w Starobielsku; uwolniony z niewoli wstąpił do armii Andersa i w latach 1941-1942 prowadził poszukiwania oficerów i żołnierzy uwięzionych i zaginionych w ZSRR.

Po 1944 stale mieszkał w Maisons-Laffitte pod Paryżem. Był jednym z założycieli miesięcznika „Kultura”. Jako pisarz opublikował, m.in. Wspomnienia starobielskie, Na nieludzkiej ziemi oraz liczne eseje o sztuce. Malował pejzaże, martwe natury, wnętrza, rzadziej także portrety. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych obrazy i rysunki artysty były kilkakrotnie prezentowane na wystawach w Krakowie, Warszawie, Poznaniu.

Jego malarstwo - początkowo bliskie szkole Pankiewicza, później bardzo indywidualne i ekspresyjne - szerzej przedstawia album autorstwa przez Joanny Pollakówny (Czapski, Warszawa 1993).