Ludomir BENEDYKTOWICZ (1844 -1926), Dęby, 1882

drzeworyt, papier, 31 x 22 cm (w świetle passe-partout), 42 x 33 cm (passe-partout); sygn. i dat. na matrycy p. d.: L. Benedyktowicz / 1882

Ludomir Ludwik Dominik Benedyktowicz – polski leśnik, malarz, uczestnik powstania styczniowego. Był pasjonatem szachów i zasłużonym działaczem szachowym. Kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari, podporucznik Wojska Polskiego.Był na drugim roku studiów, kiedy wybuchło powstanie styczniowe. Wziął w nim czynny udział, walcząc w oddziale partyzanckim pod dowództwem Władysława Cichorskiego „Zameczka” (potem w oddziale Wilkoszewskiego „Wiriona”). Podczas utarczki z Kozakami został ranny. Ponadto jeden z napastników szablą odciął mu prawą dłoń. Pierwszej pomocy udzieliła powstańcowi Nepomucena Sarnowiczowa, właścicielka Kaczkowa, wsi, na terenie której rozegrała się potyczka. Rannego przewieziono na plebanię w Ostrowi Mazowieckiej. Tu w trudnych warunkach przeprowadzono operację i amputowano mu lewą rękę. By nie narazić go na prześladowania ogłoszono, że zginął w potyczce z Kozakami i usypano mogiłę, która istnieje do dzisiaj. Kalectwo nie pozwoliło mu na kontynuowanie nauki w zawodzie leśnika. Postanowił poświęcić się malarstwu. Pierwsze kroki Ludomir skierował do warszawskiej Szkoły Rysunku pod kierunkiem profesora Wojciecha Gersona. Malował swoje prace pędzlem przytwierdzonym do metalowej obrączki. Zakładano ją na przedramię jego prawej ręki i wsuwano zań pędzel, piórko czy węgiel, którymi bardzo lubił się posługiwać.Kształcił się w szkole w Monachium. Przyjęto go w poczet studentów tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych na podstawie prac (w końcu października 1868 zgłosił się do Akademii – Antikenklasse: immatrykulacja 9 V 1869). Po skończonych studiach powrócił do Polski. Mimo zachowania środków ostrożności Kozacy wpadli na jego trop, aresztowali go i osadzili w Cytadeli Warszawskiej. Gdy wyszedł znalazł się w krakowskiej Szkole Kompozycji Jana Matejki. Następnie otworzył własną pracownię malarską. Przez czterdzieści lat mieszkał w Krakowie. W związku z narastającą ze strony artystów młodopolskich krytyką malarstwa między innymi „monachijczyków”, do których należał w kwietniu 1913 wystosował do świata artystycznego list otwarty pod tytułem „W imię prawdy”. Jeszcze przed I wojną światową wyjechał wraz z rodziną do Lwowa. Tam zmarł przed 2 grudnia 1926 w wieku 82 lat. Zwłoki przewieziono do Krakowa i pochowano na cmentarzu Rakowickim.