Zbigniew Frączkiewicz, Pieta
Żeliwo
Praca sygnowana
Wymiary: 54 x 24 x 12 cm
_____
O „Piecie”, która pozostaje czułą reinterpretacją jednego z najsilniej zakorzenionych w europejskiej tradycji plastycznej obrazów Artysta tak mówi: „Pieta - odwieczny motyw obrazów i rzeźb sakralnych, ukazujący scenę boleści Matki Boskiej nad martwym ciałem Syna. Scena ta ukazywana była na wiele najróżniejszych sposobów. Twórcy akcentowali w niej bądź ciało martwego Chrystusa, bądź skupiali się na bolejącej Marii. Oczywiście najczęściej obydwie postacie są w takim samym stopniu obiektami skupiającymi uwagę twórcy. Bywały przedstawienia o formie syntetycznej (Antoni Rząsa) potęgującej dramatyczną ekspresję. Moja propozycja „Piety” ukazuje niemal wyłącznie ciało Chrystusa. Zmonumentalizowane, gigantyczne, boskie, z opuszczoną dramatycznie głową w cierniowej koronie. Ciało to podtrzymują jedynie DŁONIE. To DŁONIE istoty której nie widzimy, DŁONIE pomocne, DŁONIE – symbol. Symbol wieloznaczny, prowokujący do rozmyślań o cierpieniu, o wspieraniu , o wzajemnej pomocy”.
_____
Zbigniew Frączkiewicz zaliczany jest do grona najważniejszych, a przy tym do najbardziej wszechstronnych polskich twórców współczesnych. Z wyróżnieniem ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego cykl „Żelaznych Ludzi” został przez krytykę uznany za jeden z najważniejszych zrealizowanych w sztuce polskiej ostatnich dekad. Artysta obok rzeźby zajmuje się rysunkiem, malarstwem, projektowaniem architektury, opracowaniem znaków graficznych, fotografią, wzornictwem użytkowym, tworzy wideo, uprawia performance, happening, zajmuje się także pracą pedagogiczną.
Jak pisze Zofia Gebhard „przestrzeń Zbigniewa Frączkiewicza jest przestrzenią świata. On mierzy się z ziemią, niebem, horyzontem. Stara się sprostać tej skali. Przeciwstawia się tej scenografii. Jego rzeźby nie pojawiają się w przestrzeni po to, by z nią współistnieć, ale by tkwić w niej jak obce ciało. By ją ranić. (…) rzeźby Frączkiewicza są i dosłowne, i symboliczne. Ich życie jest co prawda tak samo doczesne jak życie drzewa czy skały, ale forma, a jeśli nie forma to kontekst, sytuują je w umowności. Nie zawsze może czytelnej, ale zawsze otwartej na interpretacje.
Surowość formy, surowość i w pewien sposób eksponowana nawet brzydota materii, a w każdym razie jej nieurodziwość, jej ekspresja, prawda jej natury – to estetyka tej sztuki, skierowana na naturalizm kamienia, drewna, metalu, na sensualność odwołującą się do naszej sensualności.
Poprzez nadawanie obiektom znaczeń i działań symbolicznych Frączkiewicz wydaje się dążyć do tego, by stworzoną przez siebie sferę materii przekroczyć. Pytając: … kim jest człowiek, kim jestem ja, tu, na ziemi, wobec świata, w którym istnieję, wobec siebie samego i może innych, wobec trwałości i nietrwałości, cierpienia, śmierci, tego co potem… – pytając tak dotyka problemów egzystencjalnych, które wykraczają przecież poza egzystencję”.
Prace Zbigniewa Frączkiewicza znajdują się w zbiorach Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Okręgowego w Legnicy, Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu oraz w wielu kolekcjach prywatnych na terenie Polski, Niemiec, Austrii, Włoch, Holandii.
