Stefan Krygier (1923 -1997), Judyta, 1990

olej, płótno, 64,5 x 80 cm, sygnowany p.d.: 'S. Krygier 90'; na odwrocie nalepka z wystawy w PWSSP w Łodzi z 1993 roku

WYSTAWIANY:
- 1991 - Stefan Krygier - malarstwo, Bałtycka Galeria Sztuki (filia BWA Słupsk), Ustka
- 1993 - Stefan Krygier. Malarstwo, grafika. W setną rocznicę urodzin Władysława Strzemińskiego, Galeria PWSSP, Łódź
- 2000 - Stefan Krygier 1923–1997, malarstwo, grafika, rzeźba, Muzeum Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, Muzeum Narodowe w Warszawie
- 2001 - Stefan Krygier, Jesus Rafael Soto, Fundacja Verrannemana, Belgia (podczas festiwalu Europalia 2001)
- 2011 - Stefan Krygier, Atlas Sztuki, Łódź
LITERATURA:
- Stefan Krygier. Malarstwo, grafika. W setną rocznicę urodzin Władysława Strzemińskiego, Galeria PWSSP, Łódź 1993, poz. kat. 36 (il.)
- Stefan Krygier 1923 – 1997, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź 1999, s. 112 (poz. 240)

Jeden z najważniejszych artystów polskiej powojennej awangardy. Studiował w PWSSP w Łodzi, u Władysława Strzemińskiego i S. Wegnera. W 1947 opublikował wspólnie ze Strzemińskim artykuł „Widzenie gotyku”. W latach czterdziestych należał do Klubu Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, w ramach którego brał udział w wystawach w Salonie „Po prostu”, „Zachęcie”, Klubie Literatów. W 1953 roku współdziałał z grupą „St – 53” w Katowicach. Od 1957 do 1997 roku prowadził zajęcia z kompozycji, grafiki warsztatowej i projektowej w łódzkiej PWSSP, której w roku 1990 został profesorem. Wykładał też historię sztuki i analizę formy plastycznej. W 1963 roku uzyskał także dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej. Projektował i realizował wiele tematów z zakresu
architektury i planowania przestrzennego. Równocześnie uprawił malarstwo, grafikę i rzeźbę,
pisał i publikował teksty o sztuce. Uczestniczy w plenerach w Osiekach i sympozjach Złotego
Grona. Od 1975 roku kontynuując pracę w PWSSP, stworzył pracownię rzeźby i kompozycji
w Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Łódzkiej. Początkowo w latach 50.
tworzy obrazy inspirowane sztuką Egiptu i Grecji oraz prace taszystowskie. Lata 60. artysta
poświęca malarstwu materii, rzeźbie w drewnie i grafice. Pojawiają się w tym czasie obrazy
inspirowane cmentarzem żydowskim w Pradze. W latach 70. powstają płaskorzeźby i reliefy
polichromowane, cykle „Konfliktów” i Kolineacji”. Koniec lat 70., to obrazy olejne ascetyczne
w treści, nawiązujące do konstruktywizmu. Ten okres twórczości zapewnił artyście trwałe
miejsce w historii sztuki polskiej. Lata 80. i 90. to okres malarstwa symultanicznego. Obok
obrazów czysto geometrycznych w formie artysta malował obrazy nawiązujące do ikonografii
i kultury europejskiej.