Nikifor Krynicki, Kościół

akwarela, ołówek, kredka, papier, 34,5 x 24,5 cm w polu kompozycji napisy: u góry: 300000 / Pólitra; u dołu: ZAKOPA
pochodzenie: kolekcja prywatna Ewy Pape, USA; kolekcja prywatna, Warszawa Zainteresowanie kolorem, eksperymenty z perspektywą i niewielkie rozmiary prac to cechy charakterystyczne twórczości Nikifora. Materiałem do pracy dla artysty mogło być wszystko - stare druki urzędowe, kartki z zeszytu, opakowania po produktach spożywczych czy kawałki tektury. Właśnie ta oszczędność materiału jest powodem, dla którego częstym zjawiskiem jest dwustronne wykorzystanie kartki papieru. Pierwsze rysunki artysty uwidaczniają pracę nad własnym warsztatem - skreślenia, ślady gumki, wykreślanie osi symetrii. Tematem, który chętnie podejmował Nikifor, była cerkiew greko-katolicka, co widoczne jest na przykład w tzw. szkicowniku architektury. Oprócz pejzaży z cerkwią Krynicki najchętniej uwieczniał to, co było mu najbliższe - krajobrazy krynickie, w mniejszej ilości krakowskie i warszawskie, portrety znajomych i przechodniów. Częstym motywem, który możemy odnaleźć w jego pracach są tory i dworce kolejowe, najczęściej ukazywane na tle pejzażu. Świadomość siebie jako artysty potwierdzają liczne autoportrety, na których przedstawia siebie jako malarza przy pracy, kontemplującego otaczającą go przestrzeń. Najchętniej korzystał z akwareli i gwaszu, nie stronił od tempery i farby olejnej. Kredka w jego pracach pojawia się najczęściej w późnym okresie twórczości. Poszczególne elementy architektoniczne i postaci konturował czarną kreską. Kolorystyka jest prosta, oddaje naturalny charakter otoczenia. Pomimo stosowania kolorów podstawowych, bez tonowania i gradacji, osiągał w swoich pracach niezwykły realizm. Nikifor pozostawił po sobie kilka tysięcy prac (według niektórych źródeł nawet około 40 tysięcy). Większość z nich sprzedawał za grosze aby - jak sam pisał – przeżyć.