dł. szabli w pochwie 956 mm, dł. szabli 952 mm, dł. głowni 835 mm, szer. głowni u nasady 29 mm, gr. grzbietu u nasady 5 mm, masa szabli 475 g, masa szabli w pochwie 1010 g
R ę k o j e ś ć otwarta. Jelec prosty, krzyżowy, z wąsami nawiązującymi kształtem do oprawy szabel tureckich, żelazny. Końce ramion jelca w formie przynitowanych, okrągłych i płaskich krążków. Na stronie zewnętrznej, pośrodku, w mosiężnym grawerunku forma lwa – naśladownictwo znaku szabel perskich. Po stronie wewnętrznej jelca, w mosiężnym obrysie kształtu wąsów i ramion, motyw dekoracyjny. Trzon rękojeści szeroki przy jelcu, zwężający się ku górze, z odchylonym naparstkiem. Owalny w przekroju trzon okuty trzema opaskami z perełkowaniem. G ł o w n i a stalowa, o małej krzywiźnie, profilowana dwiema przygrzbietowymi bruzdeczkami, sięgającymi krótkiego, obosiecznego pióra. Sztych w linii grzbietu. Na stronie zewnętrznej głowni, poniżej wąsów jelca, trawione przedstawienie św. Jerzego. Poniżej tej dekoracji, w obu bruzdeczkach, ornament na całej ich długości. Pod dolną bruzdeczką napis. P o c h w a – drewniane trzaski oklejone skórą i okuwane na grzbiecie i brzuścu mosiężnymi listkami o ząbkowanych brzegach. Szyjka pochwy z blachy mosiężnej, z gniazdem na wąsy tylko od strony zewnętrznej. Poniżej ryfka z blachy żelaznej, formowanej wypukło po obu stronach. W środku ryfki osobno nałożony krzyż rycerski (narodowy znak Gruzji), powyżej, na szyjce, przedstawienie św. Jerzego. Dolna ryfka identycznej roboty, jak górna, z jednolitego kawałka blachy, przetykanego w części grzbietowej kawałkiem drutu mocującego ryfkę na pochwie i zastępującą kółko troczne. Krótki, dekorowany trzewik. Całość wykonania nie odbiega od szabli narodowych i dekoracyjnych na Kaukazie.
