Aleksander Władysław Malecki (1836 Masłów -1900 Szydłowiec), Przedmieścia Krakowa, 1872 r.

olej, płótno dublowane, 45 × 117 cm
sygn. i dat. l. d.: W. Malecki/1872

Pochodzenie:
– Prywatna kolekcja, Wielka Brytania
– Aukcja Christie’s Mason & Woods, Londyn, 9–10 grudnia 1892
– kolekcja Williama Henry’ego Wallisa
– French Gallery, Londyn

„Przestrzeni nie podobna lepiej malować, niż ją maluje p. Malecki”
Kłosy 1987, nr 668, s. 255

Prezentowany na aukcji obraz „Przedmieścia Krakowa” pochodzi z najlepszego okresu twórczości jednego z najwybitniejszych polskich pejzażystów Władysława Aleksandra Maleckiego. Pobyt w Monachium w latach 1870–1880 i przyjaźń z Józefem Brandtem wpłynęły na największe powodzenia artysty na polu i rynku sztuki. W tych latach artysta przyjeżdżał na krótkie pobyty do kraju, m.in. w 1872 i 1873 odwiedzał Kraków, a plonem tej bytności było kilka obrazów przedstawiających krakowskie i podkrakowskie motywy. Przykładem wielkiego uznania krytyki i rozgłosu artysty był obraz o dokładnie takim samym tytule co prezentowany w katalogu. Przedmieścia Krakowa Maleckiego był wystawiany na wystawie powszechnej w Wiedniu i w monachijskim Kunstvereinie w 1873, a w roku 1874 nagrodzony został złotym medalem w Crystal Palace – Picture Gallery. Po kolejnych wystawach w Krakowie i Lwowie słuch o obrazie zaginął, nie ma stuprocentowej pewności co do tego czy prezentowana w katalogu praca jest tożsama. Niemniej jeszcze w roku 1878 „Kłosy” informowały: „Władysław Malecki nadesłał cztery krajobrazy większych rozmiarów. Pomiędzy nimi było „Przedmieście Krakowa”, za które na wystawie w Londynie otrzymał medal. Koloryt obrazu jest świetny, rysunek poprawny, ugrupowanie drzew i ludzi wytworne, oświetlenie widoku i perspektywa doskonałe, iż oko czuje tu wypukłość przedmiotów i gubi się w odległej dali jak w naturze. Przestrzeni nie podobna lepiej malować, niż ją maluje p. Malecki, którego krajobrazy o doskonałej perspektywie mają w ogóle tyle charakteru, światła i blasku żywych barw, iż mogą wytrzymać porównanie ze znakomitymi pejzażami na świecie”. (Kłosy 1987, nr 668, s. 255).
Artysta zastosował w prezentowanej pracy różne rozwiązania kompozycyjne i formalne, które z resztą często pojawiały się jego pracach. Poczynając od wydłużonego, zwanego „ręcznikowym” formatu, przez podkreślające głębię przestrzenną przesunięcie elementów wertykalnych na jedną stronę kompozycji, doskonale oddał też panoramiczną rozległość przestrzeni z obniżoną linią horyzontu i rozbudowaną partią zasnutego obłokami nieba, naturalność ujęcia, nikły, jakby „zatopiony” w krajobrazie sztafaż, ciepłe, rozproszone światło zacierające kontrasty i natężenie barw czy wreszcie wrażliwie oddany łagodny nastrój spokojnego letniego dnia. Oprócz rozciągniętego widoku, to rozbudowana i dopracowana partia nieba przykuwa szczególną uwagę. „Władysław Malecki odbierał zresztą pejzaż jako zjawisko barwne także w partiach nieba i obłoków – elementów, których nigdy nie traktował jako czynnika samoistnego, lecz w powiązaniu z nastrojem obrazu.” (W. Oborny [w:] „Władysław Aleksander Malecki 1836–1900”, Kielce 1999, s.35)
Aleksander Lesser pisał w „Kłosach”: „ [...] obrazy p. Maleckiego coraz więcej nabierają wziętości, a nawet zagranicą wielce są poszukiwane. (…) Artysta ten nie naśladuje obcej maniery, lecz zapatruje się wprost na naturę, i wyznać trzeba, że pomimo nieco szorstkiego malowania obraz ten w pewnym oddaleniu należyte czyni wrażenie; niebo szczególnie jest świetne, a płaszczyzna, na której trzodę pasą, doskonale się zagłębia, również naturalnie są malowane drzewa i łąki”. (A. Lesser, Kłosy, nr 468, s. 269) Analogiczne prace znajdują się m.in. w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie, Kielcach i Szczecinie oraz w Muzeum Sztuki w Łodzi.