sygn. p.d.: TP. [monogram wiązany] 93
Zwierzęta, a w szczególności – koty i psy – należały do przewodnich motywów w sztuce Teresy Pągowskiej. Często tych samych pupili można odnaleźć w obrazach różnych kompozycyjnie i wymiarowo. Prezentowane przedstawienie kota występuje także w scenie rozgrywającej się na płótnie o znacznie większym formacie (por. Zielony, 1993, tempera, akryl, 130 x 140 cm, repr. [w:] Teresa Pągowska, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1996, s. 59, il. barwna).
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)
Teresa Pągowska (Warszawa 12 VI 1926 - Warszawa 7 II 2007) studiowała malarstwo i techniki ścienne w PWSSP w Poznaniu w pracowni Wacława Taranczewskiego, gdzie uzyskała dyplom w 1951. W latach 1950-1964 pracowała w PWSSP w Gdańsku. Uczestniczyła w restauracji gdańskiej Starówki (1953). W 1958 wywarły na nią wpływ malarstwo i osobowość Piotra Potworowskiego. W 1964 przeniosła się do Warszawy. W latach 1971-1973 była zatrudniona w PWSSP w Łodzi, od 1973 pracowała w ASP w Warszawie. W 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Wystawiała od lat 50., uczestnicząc m.in. w wystawie w Arsenale w 1955, w Biennale Młodych w Paryżu 1959. W 1963 udział w wystawie „Ecole de Paris“ w Galerie Charpentier przyniósł jej honorowe członkostwo Nouvelle Ecole de Paris i grupy Realités Nouvelles. W latach 1963-1966 wystawiała na Salon de Mai w Paryżu. W 1990 otrzymała Nagrodę Fundacji im. Jurzykowskiego. Wiele podróżowała, zwiedzała, uczestniczyła w życiu artystycznym, unikając jednak wiązania się z grupami artystycznymi. Od początku twórczości, mimo dalekich niekiedy, ekspresyjnych odkształceń, pozostawała wierna figuracji. Malowała cyklami: „Dni” (lata 60.), „Monochromaty” (do 1975), „Figury magiczne” (kontynuacja poprzedniego cyklu w kolorze). Do 1995 preferowała duże formaty, w których często wykorzystywała efekt niegruntowanego płótna. Równolegle powstawały małe studia pojedynczych przedmiotów i znaków. W 1996 wyszedł monograficzny album artystki.
