II Rzeczpospolita Polska 1918-1939, 10 złotych 15.07.1924, III emisja, seria A, numeracja 930857, obustronny czerwony ukośny nadruk WZÓR i dwukrotnie poziomo BEZ WARTOŚCI, bez perforacji; Lucow 607 (R7) - ilustrowane w katalogu kolekcji, Miłczak 58Wc; niezauważalne naderwanie sklejone na górnym marginesie, zaokrąglone rogi, kilka małych zagnieceń, ale bez złamań ani ugięć, niezwykle rzadkie i pięknie zachowane. Państwo Polskie po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku przygotowywało się do wprowadzenia nowej waluty, która miała zastąpić poprzednie waluty emitentów, czyli ruble, marki, korony oraz tymczasową walutę - marki polskie. Nie brakowało też w kraju zastępczych pieniędzy lokalnych, emitowanych zazwyczaj przez poszczególne miasta lub powiaty. Wykonanie nowych banknotów zlecono w 1919 roku drukarniom w Anglii i Paryżu. Projekt dziesięciozłotówki wykonał Adolphe Giraldon, a drzeworyty do druku wykonali Emile Deloche & Charles Clement - awersu, oraz Eugene Gaspe - rewersu. Wprowadzanie nowych banknotów odsuwano w czasie, głównie ze względu Wojny Polsko-Bolszewickiej, a następnie wysokiej inflacji. Wreszcie 28. kwietnia 1924 roku otworzono Bank Polski, który tego samego dnia wprowadził nowe banknoty do obiegu. Niestety okazało się, że papier użyty do ich druku nie był zbyt wytrzymały i najpopularniejsze nominały (5, 10 i 20 złotych) szybko znikały ze skarbca banknowego wskutek częstych wymian na niezużyte egzemplarze. Postanowiono więc dodrukować w Polsce banknoty wykorzystując do tego oryginalne klisze francuskie, ale z aktualnymi podpisami zarządu Banku, oraz nową datą emisji. Banknoty dziesięciozłotowe wydrukowane zostały wyjątkowo w drukarni Banku Polskiego na nowoczesnej, właśnie zakupionej, maszynie drukarskiej marki Iris, egzemplarz z Kolekcji Lucow
