Ludwik de LAVEAUX

Olej, tektura; 49 x 35 cm

Sygnowany l.d.: L. de Laveux / VII. 1927

Ekspertyza dr. Aleksandry Melbechowskiej-Luty z 1987 r.

Cena wywoławcza 3500

Estymacja 7000 - 8000

Ludwik de LAVEAUX

1891 Frysztak- 1969 Londyn

Ze Stanisławem Ludwikiem (1868 - 1894), znanym malarzem, który imieniem Stanisław nie posługiwał się ani na co dzień ani w podpisach, miał wspólnych pradziadków. W 1910 r. rozpoczął studia architektury na Politechnice Lwowskiej i w tym okresie nawiązał bliskie kontakty z Józefem Piłsudskim. Od sierpnia roku 1914 walczył w Legionach w 4 Pułku Piechoty, gdzie doszedł do stopnia porucznika. W wolnych chwilach malował wojenne pejzaże i sceny rodzajowe. Miał niewątpliwy talent malarski. Będąc wybitnym oficerem zawodowym pozostał cenionym w swoim otoczeniu i w rodzinie malarzem amatorem. Malował pejzaże, chętnie podhalańskie, sceny wojskowe, a także portrety. Używał techniki akwarelowej i olejnej. Po kryzysie przysięgowym został aresztowany i skierowany na front włoski. Zbiegł z transportu, przedostał się do Stryja, gdzie pod fałszywym nazwiskiem, początkowo pełnił obowiązki komendanta POW. Od listopada 1918 do stycznia 1919 dowodził odcinkiem w obronie Lwowa, a następnie grupą „Gródek Jagielloński”. Od stycznia 1919 był dowódcą I batalionu 4 pułku piechoty Legionów. W czerwcu 1919 zostaje awansowany na kapitana. Walczy w wojnie bolszewickiej. W grudniu 1919 zostaje mianowany szefem sztabu 5 dywizji piechoty we Lwowie i awansowany na majora. Od 1922 do 1926 jest szefem sztabu 1 dywizji piechoty górskiej w Bielsku w stopniu podpułkownika. Od 1926 do 1929 jest szefem sztabu DOK I Warszawa. Od 1929 do 1936 dowodzi 2 pułkiem piechoty Legionów. W 1932 zostaje awansowany do stopnia pułkownika dyplomowanego. W 1936 przeniesiony do Modlina na dowódcę piechoty dywizyjnej 8 dywizji piechoty. W kampanii wrześniowej walczy w obronie Modlina. Wojnę spędza w niewoli niemieckiej. Rząd RP na uchodźstwie awansował go w 1966 r. do stopnia generała brygady. Swoje prace wystawiał w Polsce na wystawach sztuki legionowej oraz w Krakowie, Zakopanym i w „Zachęcie” w Warszawie, po wojnie także w Londynie.