Wymiary: 119 x 98 cm
sygnowany, datowany i opisany l.d.: 'NP 6, 11, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19 | T.A. (w kole) | Ign Witkiewicz 1926/III' (fragment sygnatury niezachowany, widoczny na przedwojennej fotografii dzieła)
na odwrociu papierowa nalepka wystawowa Muzeum Narodowego w Warszawie
Pochodzenie
kolekcja spadkobierców portretowanej
dom aukcyjny Agra-Art, grudzień 2007
kolekcja prywatna, Polska
dom aukcyjny Polswiss Art, maj 2010
kolekcja prywatna, Polska
Wystawiany
Witkacy. Sejsmograf epoki przyspieszenia, Muzeum Narodowe w Warszawie, 8 lipca - 9 października 2022
Stanisław Ignacy Witkiewicz, wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, grudzień 1989 - luty 1990
Literatura
Anna Żakiewicz, Witkacy. Malarstwo, Olszanica 2012, s. 71 (il.)
Witkacy. Sejsmograf epoki przyspieszenia, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2022, s. 304 (il.)
Stanisław Ignacy Witkiewicz 1885 - 1939, katalog dzieł malarskich oprac. Irena Jakimowicz, Anna Żakiewicz, Warszawa 1990, s. 90, nr. kat. 620 (il. na osobnej planszy)
Irena Jakimowicz, Witkacy. Malarz, Warszawa 1985, s. 73
Biogram
Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz, twórca tzw. "stylu zakopiańskiego" w architekturze Stanisław Witkiewicz. W latach 1905-10 studiował niesystematycznie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera oraz u Władysława Ślewińskiego w Poroninie. Podróżował do Włoch, Francji i Niemiec. W roku 1914 uczestniczył w etnograficznej ekspedycji Bronisława Malinowskiego do Australii, skąd na wiadomość o wybuchu I wojny światowej wrócił do Europy. Wczesna twórczość malarska pozostawała pod znakiem Młodej Polski i wpływem P. Gauguina i Wł. Ślewińskiego. Później doszedł do swoistego ekspresjonizmu. Z czasem w wyniku teoretycznych przemyśleń na temat formy zrezygnował z twórczości malarskiej. Założył jednoosobową "Firmę Portretową" i ograniczył się do zarobkowego wykonywania pastelowych portretów, tworzonych niejednokrotnie pod wypływem używek pozwalających na eksperymentowanie z formą. Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał 4 powieści, ponad 40 dramatów, liczne artykuły i eseje dotyczące malarstwa, literatury, teatru i filozofii. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał głównie w Zakopanem. Po wybuchu II wojny światowej uciekł przed Niemcami na kresy wschodnie, gdzie we wsi Jeziory na Polesiu 18 września 1939 roku popełnił samobójstwo.
