olej, płótno, 86,5 x 66,5 cm, 96 x 77 cm (w oprawie);
sygn. na odwrocie: Jerzy Nowosielski
Ciało kobiety było najistotniejszym motywem w twórczości Jerzego Nowosielskiego. Już w latach 40. tworzył uproszczone akty kobiece w swoim charakterystycznym
stylu. W swojej twórczości artysta używał do nich terminu „figura erotyczna”. W latach 50. powstały niezwykle interesujące w wyrazie serie
prac sadomasochistycznych z udziałem uproszczonych sylwetek kobiet i mężczyzn. Później, wraz ze zwrotem ku kulturze wysportowanego ciała, powstał
cykl sportsmenek – kobiet pływaczek, gimnastyczek czy tenisistek. Na dalszym etapie w malarstwie Nowosielskiego kobiece ciało nabrało mistycznego
charakteru. W takim właśnie wyrazie jest też także opisywana praca. Płótno z 1985 r. przedstawia półakt kobiety w hieratycznej pozie. Postać w typowy
dla artysty sposób ujęta jest syntetycznie. Jednak w kompozycji widoczne jest napięcie między próbą pogodzenia mistycznego, ikonicznego ujęcia
postaci a pragnieniem oddania pełnego zmysłowości ciała kobiety. Paleta barwna ograniczona jest do ciepłych brązów, ugrów i ochry przełamanych
wyraźnymi wtrętami bieli. Zmysłowo ustawiona postać kobiety wydobywana jest z mroku jakby poziomymi, złotymi pasami światła, miękko układającego
się na nagim ciele. W domyśle ukazuje się naszym oczom kobieta siedząca w niedalekiej odległości od przysłoniętego żaluzjami okna. Ciało skąpane
miejscowo w słońcu skierowane jest ku widzowi. Artysta kształtuje figurę z prostych miękkich brył konstruując sylwetkę kobiety od nowa – sugestywnie
oddając jej zmysłowe piękno zamknięte w bardzo schematycznej, hieratycznej postaci. Uproszczenie formy i gra subtelnymi przejściami monochromatycznych
barw sprawia, że obraz oddziałuje szczególną aurą podniosłości, tajemnicy, ale i erotycznego napięcia – cechami, którymi mistrzowsko
operował Jerzy Nowosielski.
