Wróblewski Karol Legenda Stanisława Wyspiańskiego

Wróblewski Karol, „Legenda” Stanisława Wyspiańskiego, nakł. Księgarni Maniszewskiego i Meinharta, Warszawa E. Wende i Sp., Lwów 1909, s. 73, wymiary 13 x 19,5 cm. Podpis własnościowy. Półpłótno ze złoceniami na grzbiecie. Zachowana oryginalna okładka.

 „Właśnie w Paryżu, właśnie w otoczeniu obcem, w środowisku odmiennem, malarz i poeta odnalazł siebie — zwrócił się ku rzeczom swojskim. Miał je w sobie. Te dziewięciorniki i osty, te kwiaty polne, które pacholęcą dłonią zrywał kiedyś na błoniach krakowskich, sypały się teraz w postaci przedziwnie stylizowanej ornamentyki na kartony jego natchnionych witraży. Te mury, które oglądał okiem dziecka, wyrastały teraz przed nim, jako wizja, wspaniała i wielka, i krzyczały w nim głośno o kształt zewnętrzny. I oto pod wpływem tego wołania powstaje pierwszy utwór poety: cudowna „Legenda”.

Wstępne akordy poezji w „Legendzie” poświęcił przedwiekowej walce z germańskim najazdem, która się toczyła u stóp Wawelu, poświęcił królewnie „co nie chciała Niemca”, i spełniając ślub ofiarny rzuciła się w fale Wisły, jako dań należna bogom za zwycięstwo nad wrogiem.” [Dzwon Polski, 13 XII 1914]