Adam BRINCKEN (ur. 1951), z cyklu: Opowieść o trzech; 2021

olej, akryl, złoto, płótno; 117 x 147 cm
sygn., dat., opisany na odwrocie: ADAM BRINCKEN/ Z CYKLU OPOWIEŚĆ O TRZECH 2021 R/ AKRYL, OLEJ, ZŁOTO 117 x 147

Polski malarz, rysownik. Autor szeregu monumentalnych w skali witraży i polichromii
w przestrzeniach sakralnych. Kurator i aranżer wielu wystaw sztuki współczesnej i dawnej, monograficznych i problemowych. Studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie, dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni Adama Marczyńskiego. Od 46 lat pedagog związany z macierzystą uczelnią. Obecnie profesor na Wydziale Malarstwa krakowskiej ASP. Debiutował w połowie lat 70 – tych. Znamienne dla jego malarstwa jest łączenie różnych materiałów i faktur malarskich, a także odnajdywanie związków pomiędzy obiekto – obrazem a przestrzenią fizyczną. Artysta dokonuje tego nie tylko za sprawą stosowania niestandardowych kształtów prac lecz tworząc environment, instalacje o charakterze dialogu
i kontekstu z otoczeniem.
Jego abstrakcyjne malarstwo, ujmowane w cykle charakteryzuje się ekspresją gestu, mocną, nasyconą kolorystyką i zróżnicowaniem faktur. Obrazy Adama Brinckena niezależnie
od fizycznych rozmiarów mają wyraz monumentalny, dają poczucie przestrzeni i dynamiki. Wystawiał w wielu krajach Europy i świata. Prace artysty znajdują się m. in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Sztuki Japońskiej Manggha w Krakowie, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz innych kolekcjach publicznych i prywatnych w kraju, i za granicą.
Został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

„Opowieść o trzech” należy do nowego, otwartego cyklu prac powstających od 2021 roku.
To rodzaj przypowieści o trzech przestrzeniach w rozumieniu nie tylko fizycznym dosłownym, lecz także artystyczne zamyślenie o trzech stanach rzeczy, przestrzeniach,
które są obecne pośród zamętu myśli i czynów, malarskich gestów i plam. Jedna z przestrzeni jest wewnętrzną częścią obrazu, pewną prostą, pionem. Można ją odnieść do codzienności, powszedniości życia, jej poniekąd monotonnej oczywistości, pełnej jednak zwrotów.
Kolejna jest pewnego rodzaju ambalażem, kokonem, swego rodzaju symbolem zamknięcia, izolacji. Można tę symbolikę odnieść do stanu izolacji spowodowanej pandemią, chociaż raczej jest to zamykanie się nas samych na doznania związane duchowym wymiarem życia,
w którym to stanie zamykamy się w kokon „bezpiecznego dzisiaj” nie wyciągając ręki
po jutro, po to co ponad. Artysta próbuje te nici-więzy symbolicznie unieważnić kolorem dając możliwość „rozwinięcia kokonu”, jego otwarcia.
Tu pojawia się trzecia przestrzeń określana w średniowieczu jako przestrzeń niebieska – boska przestrzeń. Złota linia znajdująca się w centrum dzieła, obrazuje to co niewidzialne czysto duchowe, niewysłowione, co jest czystą tajemnicą, której podświadomie chcemy być jednak udziałem.