Zbigniew Gostomski (1932-2017), PORTRET RODZINNY, 1996 r.

węgiel/papier, 28,8 x 21,3 cm
sygnowany oł. p.d.: ZGostomski, l.d.: 1996

W latach 1953-1959 studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w pracowni prof. Michała Byliny. Od 1960 pedagog na macierzystej uczelni. W 1965 uczestnik I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu. W 1966 współzałożyciel warszawskiej Galerii Foksal, w której realizował swoje projekty artystyczne. Współpracował z teatrem Cricot2 Tadeusza Kantora jako aktor. Twórca malarskich i rysunkowych abstrakcyjnych kompozycji opartych na geometrii i matematycznych zasadach (przy konstruowaniu wielu z nich korzystał z „ciągu Fibonacciego”). Przedstawiciel sztuki konceptualnej. Do najważniejszych zagadnień twórczości Gostomskiego należą: problem płaszczyzny i przestrzeni, relacje między obiektami i wzajemne oddziaływanie przedmiotu i otoczenia. Wątki te pojawiły się już w obrazach – „Przedmiotach optycznych”, tworzonych od 1958. Następnie w realizacji environment w 1967 w Galerii Foksal artysta z przestrzeni wystawienniczej wydobył „obraz wewnętrzny”. W 1970, podczas Sympozjum Plastycznego „Wrocław ‘70”, Gostomski przedstawił konceptualną pracę zatytułowaną „Fragment systemu. Zaczyna się we Wrocławiu”, polegającą na rozmieszczeniu w równych odstępach w przestrzeni miasta, a następnie poza jego granicami, na całym świecie, powtarzających się elementów wizualnych. Ten potencjalny projekt Andrzej Turowski określił jako „absolutny environment”. „Stany rzeczy nie są od siebie niezależne. Przeciwnie, często jest tak, że jeśli pewien stan rzeczy istnieje, wtedy istnieje także inny. Świat może być pomyślany jako układ stanów rzeczy” – mówił artysta.