Tamara Łempicka (1898 Warszawa - 1980 Cuernavaca), Klasztor w Toskanii, ok. 1961 r.

olej, płótno, 35 × 27 cm, sygn. p.d.: ‚LEMPICKA’
na odwrociu nalepka z galerii Art-Mel w Paryżu

Pochodzenie:
– kolekcja Michela Georges-Michela, Paryż, do 1961
– Galeria Art-Mel, Paryż
– kolekcja prywatna, Paryż, do 1996
– kolekcja prywatna, Warszawa

Wystawiany:
– Tamara Łempicka a art déco, Villa la Fleur, Konstancin-Jeziorna, 17 września 2022 – 12 marca 2023
– Tamara Łempicka – kobieta w podróży, Muzeum Narodowe w Lublinie, 18 marca – 14 sierpnia 2022

Literatura: – Tamara Łempicka a art déco. Tradycja i nowoczesność, katalog wystawy, Villla la Fleur, Konstancin-Jeziorna, Warszawa 2022, nr kat. 68, s. 169 (il.) – Tamara Łempicka - kobieta w podróży, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Lublinie, Lublin 2022, s. 45 (il.)
–Alain Blondel, Tamara de Lempicka. Catalogue raisonné 1921-1979, Lausanne 1999, nr kat. B.433 (także w wersji online)


„Łempicka malowała czysty krajobraz rzadko. Po kilku zaledwie obrazach przedstawiających krajobraz miejski namalowanych na początku lat 20., nawiązujących do prac André Lhote’a fragmenty miast znalazły u niej swoje miejsce w tłach portretów. Były one elementami podkreślającymi wielkomiejskość i nowoczesność. Do krajobrazu jako tematu obrazów artystka powróciła w latach 60. I 70. XX wieku w malowanych szpachlą, impresyjnych, nastrojowych kompozycjach o stonowanej jasnej kolorystyce” (Tamara Łempicka, katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków 2023, s. 154).

„Szarości i beże (…) są nawiązaniem do renesansowych malowideł monochromatycznych wywodzących się ze średniowiecznej techniki zwanej grisaille. Termin ten, którym historycy sztuki określają kilka różnych rzeczy, początkowo odnosił się do wstrzemięźliwego użycia koloru (zazwyczaj gamy szarości – stąd nazwa – z dodatkiem czerni i bieli), z czasem coraz częściej stosowanego do uzyskania malarskiej imitacji elementów rzeźbiarskich. (…) Szpachlę Tamara wybrała intuicyjnie, ale wybór ten okazał się, trafny: hołd składany szczęśliwej przeszłości nabrał teraz nowych, romantycznych znaczeń – pozwalał powiązać tę metodę z techniką fresku – a błyskotliwość Łempickiej, zarówno pod względem kompozycji, jak i koloru, zyskała nową oprawę. Mimo że prasa paryska nie skupiła się wyłącznie na pochwałach obrazów malowanych szpachlą, recenzje były na tyle entuzjastyczne, że rozpaliły nadzieje Tamary. „La Revue de Deux Mondes” z 1 lipca wybrała obrazy malowane szpachlą: „Podczas gdy portrety z lat trzydziestych i kompozycje abstrakcyjne z pięćdziesiątych cechuje precyzja linii i kolorystyka godna Ingres’a i Picassa, to obrazy powstałe w 1960 roku mają zatarte kontury i jednolitą gamę kolorystyczną. Łabędzie, widoki Wenecji, gołębie — każdy temat staje się pretekstem do symfonii [barw], od perłowej szarości do bladych beżów i różowawych sepii. Mamy okazję podziwiać biegłość artystki, która potrafi traktować modele w tak różny sposób, za każdym razem imponując mistrzostwem.”