Bardzo rzadki trojak krakowski Jana II Kazimierza.
Odmiana z popiersiem z obwódką i z POLON na rewersie.
W serwisie Onebid tylko jedno notowanej tej bardzo rzadkiej odmiany.
Bardzo dobrze zachowana, głęboko wybita. Zarysowanie na awersie, stąd bez oceny numerycznej od NGC, ale jest to moneta w stanie menniczej świeżości z duża ilością menniczego połysku.
Potrzebna i poszukiwana typologicznie pozycja z mennictwa Jana II Kazimierza, a w prezentowanej odmianie duża rzadkość.
Na początku panowania Jana Kazimierza miała miejsce ambitna próba reformy monetarnej (1650). Wprowadzono zakaz obiegu pieniądza obcego i rozpoczęto emisję dobrego pieniądza własnego. Wtedy to po raz pierwszy pojawiły się szelągi miedziane (szerokie). Założenia reformy okazały się nierealistyczne więc szybko się z niej wycofano. Tymczasem na Litwie, która nie poczuwała się do realizacji reformy 1650 (jej przedstawiciele nie brali udziału w pracach komisji), wprowadzono reformę równoległą, opartą na innych zasadach. Wobec najazdu moskiewskiego mennica wileńska pracowała tylko w latach 1652-1653. Z kolei w warunkach potopu szwedzkiego, ważnym epizodem w historii polskiego mennictwa było uruchomienie prowizorycznej mennicy koronnej we Lwowie (1656-1657). Stosunki monetarne Rzeczypospolitej starała się uporządkować ordynacja z roku 1658. Najbardziej znamienne dla okresu panowania Jana Kazimierza były emisje pieniądza podwartościowego: małych miedzianych szelągów koronnych i litewskich (tzw. boratynek) wybitych w liczbie ok. 2 miliardów egzemplarzy oraz złotówek (tzw. tymfów), o urzędowej wartości 30 groszy – ponad dwukrotnie wyższej niż rzeczywista zawartość srebra w monecie. Spośród mennic miejskich w omawianym okresie działały zakłady w Gdańsku, Elblągu i Toruniu. Jan Kazimierz korzystał też ze swych praw menniczych jako książę opolsko-raciborski (w mennicy opolskiej bito trzykrajcarówki).
Za czasów Jana Kazimierza trojaki bito w pięciu mennicach: bydgoskiej (1650), wschowskiej (1650), poznańskiej (1654), krakowskiej (1661?, 1662) i wileńskiej (1652, 1664, 1665). Trojaki pochodzące z trzech pierwszych, spośród wymieniony mennic należą do wielkich rzadkości. W katalogach oznaczone jako unikaty albo monety o stopniu rzadkości R8. Trojaki z roku 1650 wybito z dobrego srebra próby XIV-łutowej. Ważyły one średnio 0,934 g i zawierały 0,817 g czystego kruszcu. W roku 1652 standard trojaków uległ znacznemu pogorszeniu. Do ich produkcji wykorzystywano teraz srebro VI-łutowe. Przeciętna waga trojaków wynosiła 2,019 g, a zawartość czystego srebra – 0,757 g. W roku 1658 zdecydowano o kolejnym obniżeniu zawartości srebra w trojakach. Trzy omawiane wyżej wartości wynosiły teraz odpowiednio: VI łutów; 1,682 g; 0,631 g.