Olej, płótno; wym. 135 x 90 cm; sygn.. l.d. J. Kraupe. Opis autorski na odwrocie.
Janina Kraupe-Świderska była jedną z najciekawszych i najoryginalniejszych polskich artystek drugiej połowy XX wieku. W wieku siedemnastu lat (1938) rozpoczęła studia malarskie w krakowskiej ASP. Podczas II wojny światowej kontynuowała naukę w Kunstgewerbeschule w pracowni Fryderyka Pautscha, gdzie poznała między innymi Tadeusza Brzozowskiego, Tadeusza Kantora, Kazimierza Mikulskiego, a także Mieczysława Porębskiego, z którymi zaprzyjaźniła się i związała artystycznie. W latach 1942-1943 uczestniczyła w działalności teatru konspiracyjnego Kantora. Po wojnie kontynuowała studia malarskie w krakowskiej Akademii u Eugeniusza Eibischa i Wacława Taranczewskiego oraz na wydziale grafiki, w pracowniach Andrzeja Jurkiewicza i Konrada Srzednickiego.
Od 1957 roku Janina Kraupe była związana z II Grupą Krakowską, najważniejszym ugrupowaniem polskiej powojennej awangardy. Artystka w swoim malarstwie artystka inspirowała się w dużym stopniu filozofią buddyzmu, tworząc złożone, wielowarstwowe, metaforyczne kompozycje złożone z przenikających się form i symboli.
