17,5 x 22,5 cm - wym. w św. passe-partout
sygn. tuszem l.d.: Lebenstein 81 Grand Canyon
Na odwr. oprawy nalepki:
– l.g. nalepka transportowa francuskiej firmy Art Transit S.A. na wystawę w Zachęcie, z danymi pracy rkps
– p.g. rkps długopisem: Lebenstein | „Grand Canyon“ | 1981 | encre et pastel | 18 x 23 cm, niżej nalepka z numerem flam.: 7 A
– p.d. nalepka wystawowa CBWA Zachęta z danymi pracy i numerem kat. 117, przekreślonym i dopisanym niżej: 109
Praca wystawiana na pierwszej po 1989 retrospektywie artysty w Polsce:
– Jan Lebenstein, Galeria Zachęta, Warszawa IV-V 1992, spis kat. na luźnej wkładce.
Cykl z Wielkim Kanionem w USA z 1981 roku (oraz widoki Lodowca Diablerets w Alpach Berneńskich z 1983) to nieliczne w dojrzałej twórczości Lebensteina przedstawienia czysto pejzażowe. Poprzedzają je tylko obrazy z okresu studiów i tuż po nich, w których zresztą rolę wiodącą pełni małomiasteczkowa czy podmiejska architektura. Poza tymi wyjątkowymi grupami prac, pejzaż w sztuce Jana Lebensteina pojawia się wyłącznie jako sceneria lub tło kompozycji figuralnych.
Jan Lebenstein (Brześć Litewski 1930 - Kraków 1999) w latach 1948-1954 studiował malarstwo w ASP w Warszawie pod kierunkiem prof. Eugeniusza Eibischa i Artura Nachta-Samborskiego. W 1955 wziął udział w wystawie w warszawskim Arsenale. Zaprzyjaźniony w czasie studiów z Mironem Białoszewskim, swą pierwszą wystawę indywidualną pokazał w 1956 w Teatrze na Tarczyńskiej. W 1959 zdobył Grand Prix de la Ville de Paris na I Biennale Młodych w Paryżu i w tym roku przeniósł się na stałe do Paryża. Po seriach "figur kreślonych" (na papierze milimetrowym) i "figur hieratycznych" z lat 1955-1958 maluje cykl "figur osiowych" (1958-1962), które wystawia w Paryżu i USA. Równolegle w 1960 zaczyna rysowane "karnety", rodzaj dziennika, który w przyszłości dostarczy motywów wykorzystanych w obrazach. W latach 1964-1965 maluje "Bestiarium", cykl fakturowych, archaizowanych stworów przypominających prehistoryczne wykopaliska. Bezpośrednio po nich wprowadza do swych obrazów postaci ludzkie i fantastyczne, odgrywające sceny ni to mitologiczne, ni to ze snu, często przesycone erotyką. W 1970 projektuje witraże dla Centre du Dialogue w Paryżu. W W 1971 otrzymuje obywatelstwo francuskie 1974 powstają gwasze inspirowane Folwarkiem zwierzęcym George'a Orwella. W latach 1976-1989 tworzy wyłącznie w technice gwaszu i pastelu, podejmując tematykę mitologiczną i zaczerpniętą z Biblii: cykle ilustracji do Księgi Hioba (wyd. 1979) i do Apokalipsy (wyd. 1986) w nowych przekładach Czesława Miłosza. W 1989 powraca do malarstwa olejnego (cykl "Pergamon"). Artysta otrzymał m. in. nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w 1976, Nagrodę Muzeum Archidiecezji Warszawskiej w 1985, Nagrodę im. Jana Cybisa w 1987.
