XVIII wieczny garłacz, Lufa mosiężna, rozszerzona u wylotu zwana ( trąbą ), lufa zakończona dwoma mosiężnymi pierścieniami nachodzącymi na siebie. W Części dennej zaokrąglona, z dwoma reliefami po każdej ze stron.
Osada, łoże wykonane ze pociemniałego drewna, łoże długie sięgające do zarysu pierścienia lufy. Kolba podłużna na kształt z profilowaną szyjką, zakończona stalową stopką. Zamek skałkowy typu francuskiego. Płyty zamku stalowe nie sygnowane. Osłona języka spustowego stalowa, dekorowana lekkim ornamentem. Od spodu łoża widoczny kanał i dwie tuleje oraz miejsce na stempel.
Konstrukcja Garłaczy powstała w XVI wieku w Holandii, z przeznaczeniem broni marynarskiej, rozszerzona lufa miała ułatwić ładowanie karabinu podczas niespokojnych rejsów. Broń używana również podczas walk ulicznych. Ładowana dużymi kulami, ołowianym śrutem bądź siekańcami.
Przedmiot sprzedawany jako pozycja kolekcjonerska.
