Jan Dobkowski (ur. 1942), Amory, 2003

akryl, płótno; 110 x 130 cm;
sygn. i dat. p. d.: "Jan Dobkowski 2003 ROK";
sygn., dat. i autorsko opisany na odwrocie: "Jan Dobkowski / „AMORY” 2003 ROK / ACRYL /110 x 130 cm"

Proweniencja:
kolekcja prywatna, Polska

Jest to sztuka refleksji i komentarza. Wielowarstwowa mimo pozorów łatwej czytelności. Niepokojąca mimo finezyjnej dekoracyjności. Jej rodowód tkwi w secesji, sztuce plakatowej i tendencjach op-artu, ale to malarstwo niczemu nie da się przyporządkować
Bożena Kowalska

Doskonale wykształcony plastycznie, wychowanek wybitnego kolorysty Jana Cybisa, laureat szeregu prestiżowych nagród, który odniósł sukces nie tylko w Polsce, ale i na świecie, pozostaje do dzisiaj czołową postacią sztuki współczesnej, cenioną również przez kolekcjonerów.

Oferowane, okazałe płótno, ujmuje w swoich ramach charakterystyczne cechy stylu artysty. Kompozycja zbudowana jest z gęsto kładzionych, barwnych linii, tworzących dwie postaci kobiece o wydłużonych, nieproporcjonalnych kształtach. Dobkowski nakłada farbę płasko, a dzięki przemyślanemu układowi linii, płaszczyzna obrazu wytwarza iluzję ruchu, emanuje energią. Linia w twórczości artysty odgrywa bardzo ważną rolę. Staje się tworzywem rozbudowanych form, nieraz przypominających ludzi czy przedmioty. Widoczne jest to zarówno w obrazach malarza, jak i jego pracach rysunkowych, i to już w latach 60. Co więcej, jest tematem także artystycznych działań w plenerze (przykładowo „Rysunek wiatru” z 1974 roku). Dobkowski przyznawał, że kreska jest podstawowym narzędziem jego twórczego aktu i ma nie tylko właściwości plastyczne, ale i konceptualne.
Kolejną typową cechą malarstwa artysty, widoczną w obrazie „Amory” jest nawiązanie do erotyzmu, seksualności i natury ludzkiej. Dla artysty są one ściśle ze sobą związane. Człowiek na obrazach artysty zdaje się być wolny od kulturowych i społecznych norm, bliżej mu do pierwotnych instynktów, pobudzanych przez emocje i biologię. Natura jest dla niego źródłem życia, witalności i nieskrępowanej energii. Przy tym, ciało i budząca się w nim namiętność, są ukazane w sposób wysmakowany, pozbawiony dosadnej wulgarności.

Chociaż jako student buntował się przeciw panującemu na akademii koloryzmowi, barwa pozostaje dla Dobkowskiego ważnym środkiem artystycznego wyrazu. Feeria kolorów zastosowana na omawianym obrazie wzmacnia dynamizm kompozycji.

Bibliografia:
Kowalska B., Twórcy-postawy. Artyści mojej galerii, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1981.