Łuszczewska Jadwiga (pseud.Deotyma)- Improwizacje i poezje [debiut wydawniczy 1854][litografie Maksymiliana Fajansa]

Warszawa 1854/ Nakład i Druk Józefa Ungera/15x21cm/s.325/dwie litografie poza tekstem/ oprawa introligatorska z epoki, półskórek, okleina marmurkowa na licu, złocona tytulatura na grzbiecie/ stan dobry, przetarcia na krawędziach oprawy, foxing papieru (rdzawe plamki), ślady zawilgoceń, egzemplarz po konserwacji- podklejenie drobnego naddarcia litografii oraz s.2. Nieczęste.

Zachowane dwie sygnowane litografie Maksymiliana Fajansa, pierwsza wklejona, prawdopodobnie okładka wydawnicza, druga oddzielająca część ,,Improwizacji’’ od ,,Poezji’’

Debiut wydawniczy Jadwigi Łuszczewskiej

Jadwiga Łuszczewska, ps. literacki Deotyma (ur. 1 sierpnia 1834 w Warszawie, zm. 23 września 1908 tamże) – polska poetka i powieściopisarka romantyzmu, improwizatorka.

Łuszczewska była autorką wielu zbiorów wierszy, poematów, dramatów i powieści. Działalność twórczą rozpoczęła w 1852 od publicznych improwizacji. W 1854 wydała w Warszawie pierwszy tom Improwizacje i poezje.

W cyklu poematów epickich, zatytułowanym Polska w pieśni, postawiła sobie za cel opisanie dziejów ojczystych. Poematy te tworzyła przez kilkadziesiąt lat. Cykl rozciągał się od czasów legendarnych w Lechu (1859) po nieukończony utwór Sobieski pod Wiedniem (1908). Poematy nie spotkały się jednak z uznaniem krytyki.

Popularność zdobyły jej powieści historyczne dla młodzieży, zwłaszcza Panienka z okienka (1893), Branki w jasyrze (1889) oraz Pamiętnik, obejmujący lata 1834–1897. Była również autorką powieści fantastyczno-naukowej Zwierciadlana zagadka