Rektor prof. Stanisław Maziarski w obiektywie S. Muchy. Fotografia z lat 30. XX w.

[prof. Stanisław Maziarski - Rector Magnificus w uroczystym stroju z berłem - fotografia portretowa]. Fotografia form. 50,8x39,4 cm.
Rektor ujęty w półpostaci, w płaszczu rektorskim z peleryną gronostajową, z insygniami – atrybutami godności, władzy i dostojeństwa – berłem, łańcuchem  i pierścieniem. W lewym dolnym narożniku wycisk: "Fot. St. Mucha Kraków". Na odwrocie naklejony pasek papieru z maszynopisowym tekstem: "Rector Magnificus w uroczystym stroju z berłem".
Stanisław Wincenty Maziarski (ur. 27 kwietnia 1873 w Tarnowie, zm. 7 lipca 1956 w Krakowie) – lekarz histolog. Syn Wincentego i Honoraty z Trochanowskich. W latach 1891–1897 studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, wśród jego wykładowców byli m.in. Kazimierz Kostanecki i Napoleon Cybulski, w 1897 uzyskał stopień doktora wszech nauk lekarskich. W 1900 przedstawił pracę habilitacyjną O budowie i podziale gruczołów, a następnie wyjechał uzupełniać wykształcenie do Nancy i Monachium. Po powrocie został asystentem w Katedrze Fizjologii, a od 1904 w Katedrze Histologii. W 1907 został mianowany na profesora nadzwyczajnego i powierzono mu stanowisko kierownika Katedry Histologii (zajmował je do 31 grudnia 1950), w 1911 został profesorem zwyczajnym. Od 1904 do 1950 był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1914–1918 służył jako lekarz pospolitego ruszenia w armii Austro-Węgier podczas I wojny światowej, w latach 1918–1921 w randze podpułkownika w armii polskiej. W latach 1916–1917 oraz 1922–1925 był dziekanem Wydziału Lekarskiego UJ, a w latach 1933–1936 rektorem Uniwersytetu. Od 1927 członek Polskiej Akademii Umiejętności, do 1930 członek korespondent, następnie członek czynny, w latach 1930–1948 sekretarz Wydziału III[1]. Aresztowany podczas Sonderaktion Krakau wywieziony do obozu Sachsenhausen wrócił do Krakowa w lutym 1940 w bardzo złym stanie zdrowia. Brał udział w tajnym nauczaniu od listopada 1942 wykładał i prowadził ćwiczenia z histologii. Po II wojnie kierował katedrą histologii do przejścia na emeryturę w grudniu 1950. W 1952 otrzymał nagrodę państwową I stopnia. Prowadził badania głównie nad systematyką gruczołów oraz strukturą jądra komórkowego i jego rolą w procesie wydzielania, dotyczące ślinianek, układu wydalniczego pierścienic, tkanki mięśniowej. Zmarł w Krakowie. (Wikipedia).