olej, płótno, 73 x 62 cm
Styl Eugeniusza Markowskiego od początku związany był z nurtem, który w dużym uproszczeniu określić można jako Nową Figurację, choć należy pamiętać, iż w przypadku Markowskiego pojawił się zdecydowanie wcześniej niż u jego zachodnich kolegów. Zdecydowanie lepszym określeniem twórczości artysty wydaje się „Sztuka Nowodzikich”, akcentująca archaiczny, karykaturalny, celowo prymitywny sposób malowania i przetwarzania form rzeczywistych (zwłaszcza żywych). Markowski jest bezlitosnym komentatorem (a może tylko obserwatorem) ludzkiej natury, dlatego też figura człowieka zostaje przez niego sprowadzona do kształtu zwierzęcej hybrydy, kierowanej agresją, chciwością, chucią i zazdrością. Artysta chciał w ten sposób wyrazić kontrast między człowiekiem jako wytwórcą wysoko rozwiniętej cywilizacji i człowiekiem jako istotą biologiczną, kierowaną wyłącznie popędami. Figury z obrazów Markowskiego, choć dalekie od warsztatu Flamandów, mają coś z Bruegela lub Boscha: to bestia-gawiedź, pożerająca swą szatańską paszczą wszystko, co napotka po drodze. Twórczość artysty jest zwierciadłem z baśni Andersena, w którym nawet Bóg posiada szkaradne oblicze.
Sygnowany p.d, opisany z tyłu PUTTO - VE.3 73x62 1980
