Obiegowy egzemplarz cenionej odmiany.
Moneta wybita na zlecenie w mennicy Filadelfii. Nominał wprowadzony reformą z 11 stycznia 1924 roku bity w latach 1924-1925 w mennicach w w Paryżu, Londynie, Birmingham i Filadelfii. Zgodnie z ustawą z 20 stycznia 1924 roku monetami srebrnymi można było spłacać zobowiązania do kwoty maksymalnie 100 złotych. Moneta pozostająca w obiegu do 31 grudnia 1932 roku, wymieniana w kasach NBP w latach 1933-1934.
Monety różną się od siebie w zależności od mennicy, w której zostały wybite. Monety z Paryża posiadają znak Monnaies de Paris - róg i pochodnię oraz charakteryzują się zazwyczaj gorszym dobiciem. Monety z Birmingham posiadają literkę H pod łapą orła, zaś sam orzeł jest wyraźnie chudszy niż w przypadku monet bitych w innych mennicach. Na monetach z Filadelfii z 1924 awers i rewers są odwrócone o 180 stopni (tzw. odwrotka); oba roczniki z tej mennicy nie posiadają żadnych znaków menniczych. Monety z Londynu mają wybitą kropkę po roku.
Najniższy nakład monety został wybity w Filadelfii w 1924 roku (800 000 egzemplarzy), najwyższy nakład w Londynie w 1925 roku (11 000 000 egzemplarzy).
Monety bite wg projektu Tadeusza Breyera ze srebra .750, o średnicy 27 mm i wadze przepisowej 10 g.
Awers: orzeł w koronie, w otoku napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA i rok.
Rewers: odwrócone popiersie dziewczyny w chuście, przed nią kłosy zboża, wyżej napis 2 ZŁOTE.
Obrzeże: ząbkowane;
