Zygmunt Waliszewski, WIDOK Z MEAUX, 1927

29,0 x 61,0cm - olej, płótno sygn. p.d.: Z. Waliszewski

na odwrocie na płótnie nieczytelny napis ołówkiem oraz kartka z napisem: Zygmunt Waliszewski (1897-1936) | Pejzaż francuski, ol/pł ok. 1930 | Prowansja – kolekcja lwowska | zakupiony w 2012 r.; ponadto na dolnej listwie ramy, nalepka aukcyjna Agra-Art z 2019 roku.

 

Obraz znajdował się w prywatnej kolekcji we Lwowie, gdzie trafił jeszcze przed II wojną światową. Ostatni raz jego obecność została tam odnotowana w r. 1979. Od tego czasu losy obrazu nie były znane, a ustalenie miejsca jego przechowania nie było możliwe. Wcześniejsi jego właściciele mieszkający we Lwowie odmówili wszelkich kontaktów z polskimi historykami sztuki.

Gdy w roku 1999 w Muzeum Narodowym w Warszawie przygotowywano pierwszą monograficzną wystawę artysty i towarzyszący jej katalog z pełnym spisem prac, obraz Widok z Meaux został odnotowany w dziale III pt. Prace zaginione i o nie ustalonej aktualnie własności. Zamieszczono tam także jego czarno-białą fotografię.

 

Obraz opisany i reprodukowany:
– „Głos Plastyków“ 1937, nr 1 – 7, s. 21, il.;
– H. Bartnicka-Górska, A. Prugar-Myślik, Zygmunt Waliszewski 1897-1936, Wystawa monograficzna, maj-lipiec 1999, MNW, Warszawa 1999, kat. s. 190, poz. III/ 17, il. s. 191.

Zygmunt Waliszewski (Petersburg 1897 – Kraków 1936) malarz, scenograf, ilustrator. Wykazując od dzieciństwa duży talent plastyczny, edukację artystyczną rozpoczął wcześnie na Kursach Malarstwa i Rysunku prowadzonych przez Nikołaja Sklifasowskiego i Borysa Fogla początkowo w Batumi a następnie w Tyfilisie. Jako 13-letni chłopiec miał swoją pierwszą wystawę pt. „Cudowne dziecko”. Podczas pierwszej wojny światowej wstąpił do wojska i walczył na froncie północnym. Z frontu pochodzi wiele rysunkowych szkiców i portretów żołnierzy, znajdujących się obecnie w zbiorach MNW. Ranny, okres rekonwalescencji przechodził w Moskwie, nawiązując przyjaźń z tamtejszą bohemą artystyczną. Powrócił do Tbilisi i gdy w roku 1918 Gruzja proklamowała niepodległość, Waliszewski aktywnie działał wśród grona futurystów skupionych w tzw. „Uniwersytecie 41”. Wykonał wówczas awangardową formalnie kurtynę dla Państwowego Teatru Opery w Tbilisi. Zagrożenie bolszewickie spowodowało wyjazd artysty do Polski, gdzie w 1921 wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych do pracowni Wojciecha Weissa a następnie Józefa Pankiewicza. Nawiązał kontakt z krakowską awangardą, pisał rozprawy teoretyczne, projektował scenografię i kostiumy do sztuk teatralnych, wykonał dekoracje malarskie Sali klubowej futurystów „Gałka Muszkatołowa”. W 1924 wyjechał z grupą studentów tworzących tzw. „Komitet Paryski” na dalsza naukę do Paryża, gdzie prof. J. Pankiewicz zorganizował filię krakowskiej uczelni. Problem koloru zdominował jego prace i Waliszewski stał się jednym z najwybitniejszych przedstawicieli tego nurtu w sztuce polskiej 20-lecia międzywojennego. Ciężko chory, po amputacji nóg powrócił do Polski w 1930. Tu powstały duże kompozycje jak Wyspa miłości, cykl Uczt inspirowanych twórczością Veronesa, liczne pejzaże i martwe natury zaliczane do najcenniejszych jego dzieł. Jest autorem plafonu na Wawelu w Kurzej Stopce. Ponadto tworzył karykatury, scenki humorystyczne, projektował plakaty. Swoje prace prezentował na wystawach w kraju i za granicą m.in. w Paryżu (1930), Genewie (1931), Krakowie (1932), w Warszawie (1930, 1933) i na Międzynarodowym Biennale w Wenecji (1934). Jego prace posiadają, m.in. Muzea Narodowe w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Muzeum im. Puszkina w Moskwie, Ermitaż w Sankt Petersburgu. Duży zespół rysunków i akwarel znajduje się w Muzeum Sztuki Gruzińskiej w Tbilisi oraz w tamtejszych kolekcjach prywatnych. W roku 1999 w Muzeum Narodowym w Warszawie odbyła się jego wystawa monograficzna