Marek Pękacz
"Lech Empire"
85 x 120
/ Olej, medium UV /
2020 r.
Marek Pękacz - Malarz i naukowy fantasta. W swoim malarstwie łączy najwyższej klasy biegłość techniczną z koncepcjami inspirowanymi światem nauki. Swoje obrazy nazywa OBIEKTAMI. Zawierają one szeroki opis idei w postaci otwartego tekstu, a także zaszyfrowaną część, ukrytą w obrazie.Treść jest ukryta w formie metaobrazu namalowanego specjalnym preparatem, widocznym tylko w świetle UV, a także w postaci symboli, kodu binarnego, bądź tekstu zapisanego literami z jego własnego alfabetu. Metaobraz widoczny w utrafiolecie, jest graficzną syntezą IDEI będącej clou danego obiektu. Hiperrealistyczne obrazy traktuje jako opakowania dla swoich koncepcji.
Od autora:
Ten obraz zaczyna się w roku 1926. To w tym czasie zostało zrobione zdjęcie w pracowni Wojciecha Kossaka.
Przyszedł fotograf, panowie przywitali się, omówili szczegóły.
-Panie Kaziu, Pan pomoże konia przesunąć... Jeszcze, jeszcze... o, o, o no dobrze. Picobello!
-Głowa prosto! O, to, to, to...
BUCH! Strzelił proch lampy.
93 lata później, właśnie ten moment uchwycony na płycie fotograficznej, został mi pokazany przez mojego odległego przyjaciela A.J. Zaiskrzyło. Dołożyłem kolor. A.J. dołożył pomysł z psami. Wyrzuciłem ścianę. Przesunąłem wszystko w alpejską dolinę, i tak przemyślany obraz namalowałem.
Na początku widzimy w tym obrazie pejzaż, z wyraźnym pierwszym planem. Potem dopiero dociera do nas, że jest tu jakaś niespójność. Koń nie ma nóg, psy to dość egzotyczny dodatek, a obok obrazu namalowanego przez Kossaka wbita na pal jest głowa. Z obrazu w obrazie, na którym jest strzelec, wylatuje kula karabinu wprost w serce swojego autora!
OLABOGA! RATUICYE (sic!)
Mało?
W metaobrazie Kossak przemienia się proroka rodzimowierstwa, wieszczącego WIELKIE IMPIERIUM LECHICKIE, pod natchnieniem Konia będącego wcieleniem Peruna, z którego oczu emitowana jest energia do pola informacyjnego, które to Kossak, poprzez swoją antenę-głowę, przelewa na płótno. Maluje piorunem, maczając jego końcówkę w imionach przodków Mieszka I. Na podłodze WIJ oplata oko w trójkącie (proszę sprawdzić wygląd sali audiencyjnej papieża Franciszka). Koń na swym grzbiecie niesie zwój wiedzy, na którym widnieje napis w moim prywatnym alfabecie.
Nie będę silił się, na wykładanie czym jest Lechia i szerzej rodzimowierstwo. Łatwo zasięgnąć wiedzy w internecie. I tu uczulam na wszelkiej maści oszołomstwo i prostactwo.
Teorię Wielkiej Lechii, według mnie należy rozpatrywać w szerokim kontekście. Próba zawężania tematu do potknięć materiałów źródłowych, wyszydzanie autorów/ propagatorów ad personam, jest ucieczką od niewiedzy. Tak, od niewiedzy.
Mamy spójny obraz świata, promowany w głównych mediach, wtłaczany od dzieciństwa. Prosty, oczywisty i nie daj Bóg go podważać! Na to nie ma zgody. Każdy, kto wszedł w strefę psychologicznego bezpieczeństwa, za nic nie chce opuszczaj swojego przyczółku. Nie ważne czy jest to Chrześcijaństwo, Islam, ateizm... schemat jest ten sam- ucieczka od niewiedzy. Paniczny strach przed brakiem odpowiedzi. Przed jasnym a stanowczym NIE WIEM.
Hipoteza o istnieniu w dawnej przeszłości zapomnianych cywilizacji moim zdaniem potrafi się obronić i ogromnie irytuje mnie odrzucanie jej a priori.
Ten obraz jest wielopoziomowy i w sposób metaforyczny pokazuje złożoność historii. Chcielibyśmy świata binarnego. Określonego. Takiego, w którym wszystko jest łatwe. Na szczęście tak nie jest. Jest kolorowo i wielopoziomowo.
