39,5 x 26,2cm - olej, papier W narożnikach ślady po pinezkach.
Na odwrocie, na tzw „zaplecku“ nalepka aukcyjna Christie’s z 2007 roku; ponadto na górnej listwie ramy nalepka aukcyjna Agra-Art z 2009 roku.
Do obrazu jest dołączona opinia Barbary Brus-Malinowskiej z maja 2009 r.
Motyw rybaka w łodzi malarz podejmował wielokrotnie i przez całe swoje twórcze życie. Po raz pierwszy obrazy z tym motywem malowane były w Bretanii, którą Zak odwiedzał wielokrotnie, a której „prymitywna” lecz pełna niezwykłych wartości estetycznych sztuka ludowa, zetknięcie się z prostymi ludźmi, wykonującymi swoje, podległe rytmowi natury zajęcia, były pierwszą twórczą inspiracją artysty. Malując rybaków Zak szukał archetypów ludzkiej egzystencji. Wiele kompozycji Zaka z rybakiem, bądź rybakami, znanych jest tylko z tytułów obrazów wystawianych na paryskich Salonach od 1906 roku, a także na wystawach w Niemczech, Londynie i w kraju. Ludzka postać w łodzi, pochylona, rękami dotykająca powierzchni wody, pojawia się w wielu obrazach i rysunkach Zaka. Dla przykładu można wymienić kilka reprodukowanych w katalogu wystawy monograficznej, która odbyła się w Muzeum Narodowego w Warszawie na przełomie 2003 i 2004 roku. Są to: Idylla – pejzaż z rybakiem z 1914 (kat. poz. 67, il. s. 102), Rozstanie z 1924 roku (kat. poz. 214, il. s. 158), z powtórzonym niemal identycznie motywem z Idylli z 1914 roku oraz akwarela Rybak (ok. 1923, kat. poz. 164, il. s. 140). (z opinii Barbary Brus-Malinowskiej)
Eugeniusz Zak (Żak) (Mogilno/Mohylno w dawnej guberni mińskiej 1884 – Paryż 1926) dzieciństwo spędził w Mogilnie (Mohylnie) i (od 1892) w Warszawie. W roku 1902 wyjechał do Paryża, gdzie studiował w École des Beaux-Arts u Jeana Léona Gérôme’a i w Académie Colarossi u Alberta Besnarda. W 1903 podróżował do Włoch, był w Rzymie, we Florencji, Pizie, Mediolanie. Następnie pojechał do Monachium, gdzie przez pół roku kształcił się u Antona Ažbego. W 1904 powrócił do Paryża i zadebiutował w Salonie Jesiennym. W Paryżu pozostał do 1914, później przeniósł się do Vence i Nicei. Lata 1916-1921 spędził w Polsce. W 1921 wyjechał do Niemiec; mieszkał w Bonn (gdzie wykonał polichromie do willi architekta F.A. Breuhausa), później w Berlinie. W 1923 wrócił do Paryża. Wiele wystawiał, biorąc m.in. udział w paryskich Salonach, w wystawach w Barcelonie (1912), Wenecji (Biennale 1914), Wiedniu (1915). Czynnie uczestniczył także w polskim życiu artystycznym – należał do Tow. Artystów Polskich „Sztuka”, wystawiał też z Formistami, był współzałożycielem ugrupowania „Rytm”. Był jednym z najwybitniejszych polskich artystów tzw. École de Paris. Inspiracji szukał w sztuce renesansu, w malarstwie Cezane’a i Picassa. We wcześniejszym okresie twórczości malował portrety oraz wykonywał – inspirowane sztuką renesansową – sangwinowe rysunki głów i popiersi. Malował też idealizowane, liryczne i poetyckie w nastroju sceny w pejzażu, a po 1920 kompozycje figuralne z jedną lub kilkoma postaciami pasterzy, tancerek, arlekinów we wnętrzach lub w pejzażu. Jego obrazy przesycone są łagodnym nastrojem melancholii i zadumy. Wiotkie sylwetki przedstawianych postaci artysta poddawał swoistej stylizacji – wydłużając proporcje i nadając im giętkie, niemal taneczne pozy. Obrazy te odznaczają się dekoracyjnością, rytmicznymi, „tanecznymi” układami form, miękkim światłocieniowym modelunkiem, a często także efektami fakturowymi.
