sygn. p.d.: H Pillati 1868
Na odwr. wzdłuż g. krawędzi (ołówkiem): [...] biblioteki; na górnej listwie krosna fragment nalepki (druk, tusz, kredka): [DOM SZTUKI (HOT]TEL DES VENTES | [Warszawa,] Chmielna 5 | [Nr inw. ...]9 | [...] K. 42;
ponadto na lewej listwie krosna serbska pieczęć wywozowa.
Henryk Pillati (Warszawa 1832 - Warszawa 1894) pochodził z rodziny inteligenckiej; jego młodszy brat Ksawery (1843-1902) był również malarzem. Studia artystyczne rozpoczął w 1845 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, jednak w 1848, wobec konieczności zarobkowania musiał przerwać naukę. Zajął się wówczas ilustratorstwem oraz malowaniem obrazów rodzajowo-historycznych. Od 1852 malował też obrazy do dekoracji wiślanych statków pasażerskich. Należał wówczas go grupy młodych artystów, "cyganerii" skupionej wokół Marcina Olszyńskiego. Dzięki prywatnym stypendiom w latach 1853/54 i 1857/58 dwukrotnie był w Paryżu, gdzie uczęszczał do École des Beaux-Arts oraz kopiował obrazy w muzeach. Wyjeżdżał do Włoch i Monachium, gdzie podobno studiował w Akademii. Od 1858 stale przebywał w Warszawie. Swoje obrazy wielokrotnie wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i w Salonie Krywulta w Warszawie oraz w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Jako ilustrator współpracował z czasopismami warszawskimi, głównie z "Tygodnikiem Ilustrowanym" i "Kłosami". Ilustrował też wydawnictwa książkowe, m.in. Pisma J. I. Kraszewskiego, Pisma A. Mickiewicza, Bajki i powiastki S. Jachowicza, Śpiewy historyczne J. U. Niemcewicza (razem z Juliuszem Kossakiem). W roku 1879 wyjechał do Petersburga, by objąć posadę w tamtejszym wydawnictwie. Jednak pogłębiająca się choroba alkoholowa tak dalece nadwerężyła jego siły i zdrowie, że wkrótce brat Ksawery musiał zabrać go z powrotem do Warszawy. Chory i zniedołężniały, spędził ostatnie lata w przytułku Towarzystwa Dobroczynności. Losy artysty, który ulegając nałogowi zaprzepaścił swój wielki talent, opisał Wiktor Gomulicki w noweli Malaria. Pillati malował głównie, dość konwencjonalne, ale pełne życia sceny historyczne i batalistyczne; szczególnie chętnie walki i potyczki konne ze Szwedami. Malował też obrazy rodzajowe, odznaczające się humorem i zmysłem obserwacji typów, gestów i zachowań ludzkich. Miał wielkie poczucie koloru, ale swoje obrazy traktował dość szkicowo, malując przeważnie w oparciu o pamięć i wyobraźnię. Lekkością i swobodą wyróżniają się rysunki artysty; wiele z nich przedstawia osoby i epizody z życia "cyganerii" warszawskiej.
