Grzegorz Antoni Siembida (1984), BEZ TYTUŁU, 2021 r.

olej, spray/płótno, 140 x 110 cm
sygnowany i datowany na odwrocie: Siembida | 2021 | wskazówki montażowe

Grzegorz Siembida w swojej twórczości zajmuje się malarstwem i instalacją malarską. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom uzyskał w 2009 roku na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Andrzeja Bednarczyka. Aktualnie doktorant na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego im. KEN w Krakowie. Artysta w swoich abstrakcyjnych, organicznych kompozycjach łączy różne inspiracje. Zarówno z różnych obszarów kultury wizualnej - od malarstwa naskalnego oraz sztuki folklorystycznej, aż po koloryzm, informel i pop-art; jak i z najbliższego otoczenia - pracowni malarskiej czy mijanych w drodze do niej odrapanych słupów informacyjnych, stanowiących zasobnik form i faktur, a zarazem prywatny „żywy” environment. Swoje prace prezentował m.in. w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Warszawie oraz w Instytucie Polskim w Wiedniu. Laureat stypendium Miasta Krakowa w dziedzinie Sztuki Wizualne 2020 oraz laureat III Salonu Krakowskiego. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Cechą charakterystyczną prac Siembidy jest kolażowość płaszczyzny obrazu, budowanej na zasadzie zestawiania ze sobą skrajnie różnych środków wyrazu artystycznego. Ich proweniencja oscyluje między taszystowskim gestem artysty swobodnie operującego różnorodnymi narzędziami a rygorystycznym rytmem „drukarskiego" rastra, przywodzącym na myśl abstrakcyjne dzieła Roya Lichtensteina. Pozornie chaotyczna kompozycja zawiera w sobie wewnętrzny porządek, w którym każdy z zastosowanych elementów odgrywa równorzędną ważną rolę. Balans pomiędzy niekontrolowanym gestem a precyzyjnie określoną plamą, która pojawia się w jego otoczeniu, buduję napięcie i dramaturgię kompozycji. Dychotomiczność przejawia się zresztą w obrazach Siembidy na wielu poziomach. Zamaszyste ślady spreju, przypominające tworzone w pośpiechu bazgroły kojarzone z wandalizmem, zostały wtopione w płaską, precyzyjną plamę wykonaną farbą olejną, która jest z kolei odpowiednikiem spuścizny malarstwa sztalugowego oraz tzw. kultury wysokiej. Dwa skrajnie odmienne środki ekspresji znalazły na płaszczyźnie obrazu nie tylko wspólną przestrzeń koegzystencji, lecz przede wszystkim zostały nierozerwalnie połączone tworząc jedną, wspólną wartość malarską. Napięcie, które towarzyszy temu zderzeniu odzwierciedla istotę malarstwa Siembidy, jaką jest konfrontacja dwóch skrajnie różnych od siebie elementów oraz badanie potencjału ich współistnienia. Przestrzeń w obrazach Siembidy jest zaburzona i nieoczywista, raz fragment obrazu wydaje się być na pierwszym planie, innym razem ten sam fragment oddala się w głąb, zmieniając percepcję całej pracy. Ta pewnego rodzaju żywotność obrazów artysty sprawia, że za każdym razem, gdy na nie patrzymy odkrywamy nowe fragmenty, wcześniej niewidoczne lub pomijane.