sygn. śr.d: T. Axentowicz
na odwrocie numer l.d. (ołówkiem): (575)
Prezentowana akwarela wpisuje się w cykl obrazów poświęconych ludowym zwyczajom Hucułów. Obrazy przedstawiające Święto Jordanu (lata 1893, 1895; zbiory MNP i MNW) cieszyły się dużą popularnością, co zaowocowało późniejszymi replikami i wariantami malowanymi przez Axentowicza olejno, akwarelami, czy pastelami. Powyższe dzieło przedstawia procesję wiernych, która po nabożeństwie w cerkwi wyrusza nad wodę. Ceremonia święcenia wody odprawiana jest w kościele prawosławnym i greko-katolickim w Dzień Objawienia Pańskiego – Epifanii (Trzech Króli), a przez pamięć chrztu Chrystusa nazywana jest „Jordanem“. Jej uczestnicy niosą chorągwie, świece i naczynia, do których nabierają wodę z przerębli, w których zanurzany był krzyż. Monochromatyczny pejzaż został ożywiony przez Axentowicza kolorowymi strojami Hucułów i sztandarami.
Teodor Axentowicz (Braszów w Siedmiogrodzie 1859 - Kraków 1938) – malarz, pastelista, litograf – był jednym z najbardziej znanych i cenionych malarzy polskich. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem Gabriela Hackla, Aleksandra Wagnera, Gyuli Benczúra. Studia uzupełniał w Paryżu, gdzie następnie przebywał przez lat kilkanaście. Brał udział w paryskich Salonach; w 1890 otrzymał członkostwo Société Nationale des Beaux-Arts. W tym czasie wielokrotnie wyjeżdżał również do Londynu. W 1895 powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Krakowie, powołany na profesora tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych (od 1900 Akademii). W uczelni tej nauczał nieprzerwanie do 1934, dwukrotnie pełniąc funkcję rektora (lata 1910-11 oraz 1927-28). Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, członkiem wiedeńskiej „Secesji” i współpracownikiem jej pisma „Ver Sacrum”. Powodzenie przyniosły mu zwłaszcza idealizowane wizerunki wytwornych dam oraz wdzięczne portrety dziecięce. Malował też obrazy o tematyce rodzajowej; był jednym z pierwszych malarzy Huculszczyzny i Hucułów. Tworzył obrazy historyczne i kompozycje symboliczne związane z upływem czasu, przemijaniem, starością. We wczesnym, monachijskim okresie były to obrazy utrzymane w duchu akademickiego realizmu; na późniejszą twórczość artysty wywarło wpływ angielskie malarstwo XVIII w. oraz dzieła malarzy współczesnych - Boldoniego, Whistlera, Sargenta. Jego obrazy cechuje dekoracyjność, elegancja, świeżość subtelnej gamy kolorów i delikatna secesyjna stylizacja. Początkowo malował olejno i akwarelą, a po 1890 przede wszystkim mistrzowsko opanowaną techniką pastelu. Zajmował się ilustratorstwem i litografią, projektował plakaty wystaw „Sztuki”.
