SIMONI - IN LIBRUM ARISTOTELIS wyd. 1566 polonik

SIMONI Simone

In librum ARISTOTELIS Peri ton aistheterion kai ton aistheton, hoc est, de sensuum instrumentis & de his quae sub sensum cadunt, commentaries unus : eiusdem in librum Aristotelis Peri mn?m?s kai tés anamneseos, hoc est, de memoria et reminiscentia, commentarius alter... additus est index rerum & quaestionum in toto hoc opere per tractarum locupletissimus.

Gen?ve, Jean Crispin, 1566, 1k. list do Fryderyka III, elektora Renu, Candido & aequo lectori, vers (12 i nast.) + 317 s.; błędy paginacji (1-116-120-119-123-321) + 11 s. (ostatnia. pusta), format

Pierwsza edycja tego komentarza przeznaczona do nauczania i poświęcona traktatowi Arystotelesa o zmysłach i wrażliwości. Ten traktat był częścią zbioru 7 prac Arystotelesa, które omawiają naturalne zjawiska dotyczące ciała i duszy.

Simone Pietro Simoni, (ur. w 1532 w Lukce lub w Vagli Sotto, zm. 3 kwietnia 1602 w Krakowie) – włoski filozof, pisarz i lekarz osobisty króla Stefana Batorego, początkowo działacz reformacyjny, później powrócił do katolicyzmu.

Wykształcony w Lukce, został stamtąd wygnany z powodu sprzyjania reformacji i udał się do Gryzonii, a potem do Genewy, gdzie był wykładowcą filozofii i medycyny. Na skutek konfliktu z miejscową grupą włoskich protestantów, musiał opuścić Genewę i wyjechał do Paryża, gdzie został wykładowcą w Coll?ge Royal. Wydalony z tej uczelni z powodu poglądów protestanckich, wyjechał do Heidelbergu, który też wkrótce musiał opuścić w rezultacie konfliktu z miejscowymi luteranami. Zamieszkał w Lipsku, gdzie był lekarzem nadwornym księcia elektora i profesorem filozofii, potem przeniósł się do Pragi, gdzie w 1581 publicznie wyrzekł się herezji i powrócił do katolicyzmu. Następnie wyjechał do Krakowa, gdzie został lekarzem nadwornym króla Stefana Batorego. Po śmierci tego władcy w 1586 Simoni zaczął ostry spór z innym lekarzem królewskim Niccol? Buccellą, zarzucając mu błędy w sztuce lekarskiej i uśmiercenie króla.

Simoni był autorem traktatów medycznych np. Synopsis (...) de tumoralium febrium natura (1570), Disputatio de putredine (1583), a w dziedzinie filozofii napisał liczne prace na temat filozofii arystotelesowskiej i argumentacji moralnej (np. De vera nobilitate, 1572), które pokazują sceptycyzm Simoniego wobec wszystkich wyznań chrześcijańskich oraz poglądy bliskie naturalizmowi Awerroesa.

Jean CRISPIN (1520? -1572) drukarz i księgarz pochodzący z Arras, pierwszy prawnik w parlamencie był zaangażowany w 1544 w proces o herezję i został skazany na dożywocie w 1545 r. O wyznaniu kalwińskim osiadł na stałe w Genewie. w październiku 1548 roku i założył tam drukarnię. Miasto przyjmie go jako mieszkańca Genewy w sierpniu 1552 r., A jako burżuazja w 1555 r. Będzie sprawował do 1572 r. Datę swojej śmierci. Następuje po nim zięć Eustache VIGNON. Historyk, filolog, jest autorem księgi męczenników, martyrologii protestanckiej.

Bardzo rzadkie! Estreicher notuje jeden egzemplarz późniejszej edycji tego dzieła, jednak nie wskazuje biblioteki, która była jej posiadaczem.

TWARDA OPRAWA PEŁNA SKÓRA Z EPOKI, ZŁOCENIA NA LICU I GRZBEICIE. GRZBIET ZDOBIONY LILIĄ BURBONÓW. NA PRZEDNIM LICU SUPEREKSLIBRIS.

Liczne wpisy proweniancyjne:

Pieczęć biblioteki króla Ludwika Filipa I w Neuilly (biblioteka sprzedana na aukcji w 1852 r.).

Na przedniej wyklejce: nagroda za przemówienie łacińskie przyznana 21 sierpnia 1699 studentowi Michel-Claude DUBOIS (po przedstawieniu jego tragedii), studentowi kolegium kardynała LEMOINE. Podpis Claude LEULLIER, wielkiego mistrza kolegium w latach 1694-1732, doktora Sorbony, antyjansenisty.

Kardynał Jean-Picard LEMOINE (1250-1313) został wysłany do Paryża przez papieża jako legat, aby położyć kres starciom z Francją i Anglią. W 1303 roku kupił od Wielkich Augustynów zajmowaną przez nich nieruchomość i założył tam kolegium dla 100 stypendystów, które nazwano Maison du Cardinal, rue St Victor. Kardynał został pochowany w kaplicy kolegium. Każdego roku 13 stycznia jeden z uczniów odgrywał rolę kardynała w uroczystości zwanej Uroczystością Kardynała. Ta uczelnia przyjęła głównie studentów z Pikardii; został zniesiony w 1790 roku. Wśród jego uczniów są Charles de Bovelle, Guillaume Budé, Jacques Amyot, Gabriel Naudé. Nauczał tam Jacques Le F?vre d'Etaples. Naczynia są z herbami tej uczelni.

Tu także: XVII-wieczny ekslibris naklejony na pierwszą kontrpłytę Michela LE MASLE (1587-1662) przeora i Lorda Rocks koło Fontevrault. Zaufany człowiek kardynała Richelieu, ten ostatni przyznał mu w 1639 r. Priory w Longpont sur Orge. Kanonik, kantor Notre-Dame de Paris, był sekretarzem stanu i doradcą króla. Asystent kardynała MAZARINA, został mianowany pułkownikiem wyspy miasta, która pod jego rozkazami miała 9 kompanii łuczników. Jego herb jest wyrzeźbiony na drewnie na górze lewego portalu opactwa Longpont.