Żyrandol kryształowy, elektryczny

mosiądz, szkło szlifowane, fasetowane; wys. ca 150 cm, średnica ca 120 cm.
Włochy, Wenecja?; 2 poł. XX w.
Stelaż mosiężny: dołem obręcz z potrójnych, ażurowych listew, połączona dwunastoma promieniście rozmieszczonymi „szprychami” z mosiężnych rurek; ich przedłużenie stanowią mocowane do obręczy ramiona ze świecowymi oprawkami na ażurowych, wielopłatkowych talerzykach, z dużymi łezkowymi wisiorami i soplami. Podpięte do listew sznury kryształowych paciorków tworzą półkulistą czaszę zakończoną u dołu soplowymi wisiorkami. W górnej partii żyrandola zwieszające się sznury kryształowych szkiełek tworzą stożkową konstrukcję pomiędzy koroną z mosiężnych, wygiętych łukowo liści zwieńczonych płaskimi łezkami, a pośrednim pierścieniem z sześcioma ramionami. Od wewnątrz dodatkowym źródłem światła są liczne kielichowe oprawki skierowane w dół i ku górze.