Fryderyk Krystian (1763), Talar, 1763, mennica Lipsk; Aw: Popiersie królewicza w prawo, na ramieniu litera St, wokoło D G FRID CHRIST PR R POL & L DUX SAX; Rw: Ukoronowana tarcza herbowa, poniżej litery FWôF (inicjały Friedricha Wilhelma ô Ferala), wokoło IUL CL MONT A & W S R I ARCHIM & ELECTOR 1763; Buck 4, Dav. 2677 C, Kahnt 1002, Merseb. 1887, Schnee 1053; srebro 27.86 g; ładny egzemplarz. Fryderyk Krystian Leopold Jan Jerzy Franciszek Ksawery Wettyn urodził się 5 września 1722 roku w Dreźnie. Już we wczesnym dzieciństwie ujawniło się u niego skrzywienie kręgosłupa i niedowład nóg, co uniemożliwiało mu poruszanie się o własnych siłach. Jak to często bywa, ułomność fizyczna stała się bodźcem do rozwoju duchowego. Kształcił się pod okiem księdza Accoramboniego, później zaś opiekę nad młodzieńcem przejął ochmistrz hrabiego Wackerbarth-Salmoura. Fryderyk Krystian biegle władał czterema językami, interesował się nauką, sztuką, muzyką, był humanistą. Jak wysoce ceniono jego kulturę niech świadczy fakt, że pisywał do niego Johann Joachim Winckelmann (autor jednego z najważniejszych utworów w dziejach historii sztuki światowej, w polskim przekładzie Stanisława Kostki Potockiego, pod tytułem „O sztuce u dawnych, czyli Winkelman polski”, 1815), opisując między innymi prace archeologiczne w Pompejach. Dzięki staraniom ambitnej żony Marii Antonii Walpurgis z Wittelsbachów oraz poparciu familii Czartoryskich, w latach 1750–1753 Fryderyk Krystian stał się głównym pretendentem do korony polskiej. Pojawił się nawet pomysł elekcji za życia ojca, Augusta III Sasa. Po śmierci króla w 1763 roku, już jako elektor saski oficjalnie przedstawił swoją kandydaturę na tron polski. Zmarł jednak dwa miesiące później, na czarną ospę, a królem został Stanisław August Poniatowski.
