sygn. p.d.: W. Tetmajer
Na odwrocie kartka maszynopisu z kwietnia 1944 roku z orzeczeniem prof. Feliksa Kopery potwierdzającym autentyczność obrazu.
Ponadto na odwrocie:
– przy d. krawędzi nalepka salonu dzieł sztuki Kazimierza Wojciechowskiego w Krakowie (druk, tusz): Lp 14935 | SALON DZIEŁ SZTUKI | KAZIMIERZA WOJCIECHOWSKIEGO | KRAKÓW, UL. ŚW. JANA L.3. - TELEFON 100-02. | Data przyjęcia 1944 | Autor Włodzimierz Tetmajer | Tytuł Królowa Jadwiga | Rodzaj olej Rozmiar
– wzdłuż p. krawędzi nalepka Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie (druk, tusz): TOW. PRZYJ. SZTUK PIĘKNYCH W KRAKOWIE | nr. 134. | Autor Tetmajer Włodzimierz | Tytuł dzieła Królowa Jadwiga | Rodzaj dzieła olej 36 x 39 | Podpis autora Sygnowany
– l.d. nalepka aukcyjna.
Królowa Jadwiga zasłynęła dobrocią, religijnością i ascetyzmem. Stała się wdzięcznym tematem legend, z których najpopularniejsza jest O stopie królowej Jadwigi odciśniętej w kamieniu. Swoją interpretację legendy przedstawił Tetmajer w prezentowanym powyżej obrazie. Według podań Jadwiga Andegaweńska sprowadziła do Krakowa zakon Karmelitów. Z tego powodu rozpoczęto budowę kościoła, który miał się stać siedzibą dla nowego zgromadzenia. Królowa często odwiedzała teren budowy, obserwując uważnie zarówno postępy w pracach budowlanych, jak i pracujących rzemieślników. W czasie jednej z wizyt uwagę monarchini przykuł nieszczęśliwy kamieniarz, który jako jedyny nie spostrzegł jej przybycia. Zapytany o trapiące go troski wyznał, że w domu musiał zostawić chorą żonę i głodne dzieci a brak pieniędzy na medyka powodują jego głęboki smutek. Przejęta tym Jadwiga oparła stopę na kamieniu i odpięła z złotą klamrę z buta. Podarowała ją rzemieślnikowi, który uradowany pobiegł po lekarstwo dla żony. Nazajutrz, gdy przystąpił do pracy spostrzegł stopę odciśniętą w skale niczym w glinie. Upamiętnieniem tego cudu jest kamień wmurowany w ścianę krakowskiego kościoła Karmelitów w miejscu dostępnym dla wszystkich wiernych.
Włodzimierz Przerwa-Tetmajer (Harklowa koło Ludźmierza na Podhalu 1862 - Kraków 1923), przyrodni brat poety Kazimierza, naukę malarstwa rozpoczął wcześnie; już od 1875 uczęszczał na zajęcia do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie następnie (z przerwami) kształcił się do 1895 - początkowo u Franciszka Cynka, Leopolda Loefflera i Władysława Łuszczkiewicza, a po 1889 u Jana Matejki. Równolegle studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1882 uczył się jeszcze w Akademii Wiedeńskiej, a w latach 1886-89 w Akademii Monachijskiej u Aleksandra Wagnera. Studia uzupełniał w paryskiej Académie Colarossi. Stypendium cesarskie umożliwiło mu wyjazd do Rzymu. Po powrocie mieszkał w Krakowie. W 1890 ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką gospodarza z podkrakowskiej wsi Bronowice, gdzie sam często przebywał, a w 1895 zamieszkał na stałe. W 1901 założył i następnie przez kilka lat prowadził szkołę malarstwa dla kobiet. Od 1899 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”; w 1901 jednym z założycieli Towarzystwa „Polska Sztuka Stosowana”; w 1908 współzałożycielem grupy „Zero”. Był wybitnym przedstawicielem nurtu „ludowości”, malarzem obyczajów, pracy i krajobrazu podkrakowskiej wsi. We wcześniejszym okresie tworzył w duchu akademickiego, monachijskiego realizmu. Później wykształcił własny, oryginalny styl - kompozycja jego obrazów była swobodna, malował szerokimi pociągnięciami pędzla, używał jasnych, żywych barw. W latach 1892-1894 współpracował z Wojciechem Kossakiem i Janem Styką przy Panoramie Racławickiej. Projektował witraże, zajmował się ilustratorstwem i malarstwem ściennym, m.in. w 1902 wykonał polichromię kaplicy królowej Zofii w Katedrze na Wawelu. Artysta był pierwowzorem postaci Gospodarza w dramacie S. Wyspiańskiego Wesele.
