Władysław Laskonogi

Syn Mieczysława Starego i Eudoksyi, córki Izasława, wielkiego księcia kijowskiego. Urodził się w czasie między rokiem 1161 - 1174. Książę polski J ||||vW na Gnieźnie po śmierci ojca co roku 1202, obrany księciem krakowskim w roku 1203, ustępuje co r. 1207. Z żony niewiadomej miał syna Ottona, proboszcza katedralnego w Magdeburgu. Umarł 3 listopada r. 1231 w mieście Środzie, panował lat 4. 

Krakowscy panowie doznawszy zawodu ze strony Ceszka Białego, rozglądnęli się za innym księciem, który by ich woli większą chciał okazać powolność. Zwrócili się więc przez poselstwo do syna Mieczysława Starego, Władysława Laskonogiego, który w spadku po ojcu wziął był wielkopolską dzielnicę, nazywając go uprawnionym dziedzicem krakowskiego tronu, ofiarowali mu koronę. Ostrożny Władysław, nie chcąc się narażać na niepewną walkę, oświadczył, źe przyjmie dziedzictwo, ale tylko pod warunkiem formalnego zezwolenia ze strony Leszka. Mimo protestu Konrada mazowieckiego, brata Leszka, udało mu się zezwolenie pożądane otrzymać, poczem bez zwłoki przybył do Krakowa i wśród powszechnej radości objął po ojcu spuściznę. 

Władysław Laskonogi objął rządy w czasie najgorętszej walki Kościoła w Polsce o niezawisłość i władzę. Zarówno jak świeccy panowie i Duchowieństwo czyniło usiłowania do wyswobodzenia się z dotychczasowej zależności od państwa, a Biskupi przyczyniwszy się do powołania Władysława na tron krakowski, spodziewali się wielkiej ze strony księcia powolności. Atoli pierwsze zaraz kroki Władysława nadzieje ich zawiodły. 

Wstępując w ślady ojca, nowy książę rozdawał prebendy (dobra kościelne, z których dochody pobiera duchowny za obowiązki, które spełnia) według upodobania, mianował Dygnitarzy kościelnych, z wielką surowością ściągał od Duchowieństwa podatki i daniny, wtrącał ich nawet do więzienia, męczył i karał. Kiedy wreszcie zwyczajem ojca ściągnął dla swego skarbu spadek po zmarłym Biskupie, walka pomiędzy nim a arcybiskupem Kietliczem stała się jawną i po licznych upomnieniach ze

strony Arcybiskupa, zakończyła się w roku 1206 rzuceniem na Władysława Laskonogiego klątwy kościelnej. Zaś obawiając się zemsty księcia, uciekł Arcybiskup z Poznania. Wobec tego magnaci krakowscy ulegając wpływom Biskupa Pełki, wypowiedzieli Władysławowi posłuszeństwo, wysłali poselstwo do w Sandomierzu, a kiedy Leszek przybył do Krakowa, na tron ojców go wynieśli. 

Władysław Laskonogi widząc sprawę swoją straconą, uciekł coprędzej do wiernej sobie Wielkopolski. Przydomek Laskonogiego“ przydano mu dla jego cienkich nóg.