Jadwiga

Córka Ludwika, króla polskiego i węgierskiego i żony jego Elżbiety, córki Stefana, króla Bośnii. Urodziła się r. 1371, obrana królową polską w Sieradzu to lutym 1383, koronowana ta Krakowie dnia 15 października 1384 r., zaślubił Władysława Jagiełłę, ro. ks. lit. dnia 18 lutego 1386 r. Przed zgonem, który nastąpił w dniu 17 lipca 1399 r. ro Krakowie, królowa Jadwiga powiła córkę Bonifacyę-Elżbietę; dzieweczka zmarła jednak trzy dni po urodzeniu. Żyła Jadwiga niespełna lat 28, panowała sama lat 3, a z Władysławem Jagiełłą lat 13, pochowana ro kościele katedralnym ro Krakowie. 

Po śmierci króla Ludwika nastały w Polsce wielkie rozruchy, gdyż zaczął się o tron ubiegać Ziemowit, książę mazowiecki, gdy tymczasem jedni Polacy byli za Maryą, zaś drudzy za Jadwigą, młodszą córką Ludwikową. Dwa lata trwały boje, roku 1384 przybyła do Krakowa młodziuchne Jadwiga. Obok Dąbrówki, jest to najwięcej zasłużona i najlepsza królowa polska. Za jej to sprawą i poświęceniem Litwini przyjęli chrześcijaństwo i połączyli się z Polakami. Jadwiga była dobrą i piękną jak anioł, dlatego też wielu książąt pragnęło ją mieć za żonę. Kochała ona Wilhelma, księcia niemieckiego, z którym w młodych latach była zaręczoną. Wtem książę litewski Jagiełło posłyszawszy o pięknych przymiotach królowej, wyprawił do Jadwigi posłów, prosząco jej rękę. Za to przyrzekł, iż wraz ze swym ludem przyjmie chrześcijaństwo; dotąd bowiem zarówno Jagiełło jak i Litwini byli poganami. Początkowo nie chciała na to się zgodzić młoda i piękna Jadwiga, przecież na usilne prośby Polaków uczyniła z serca swego ofiarę. Jagiełło na chrzcie otrzymał imię Władysława. Potem odbył się ślub z Jadwigą, a następnie został uroczyście koronowany na króla polskiego. Koronacya Jadwigi odbyła się już w roku 1383. Zaraz potem zaczął król Jagiełło z żoną Jadwigą szerzyć chrześcijaństwo na Litwie. Nigdy chwała apostolska nie opromieniła wspaniałej chrześcijańskiej Polski, bo czego nie dokazała potęga Krzyżaków i morze król  przelanej, tego dopięła łagodność Polaków w nawracaniu. Dopomagała królowa swemu mężowi w rządach, a choć była bardzo łagodną, to w potrzebie i za oręż chwycić musiała. Roku 1390 napadli Węgrzy na Ruś Czerwoną, chcąc ją oderwać od Polski. Jagiełło, będąc wtedy na Litwie, nie mógł nadejść prędko z pomocą. Wtedy Jadwiga zebrała wojsko i uderzyła na nieprzyjaciół, którzy wnet z kraju ustąpili. Jadwiga była nadzwyczaj pobożną, przytem choć królowa, chętnie pracowała. Szyła i haftowała ornaty i różne kościelne ubiory, obdarzając niemi kościoły. Starała się bardzo królowa Jadwiga o oświatę, wiedząc, iż jak rośliny bez światła rosnąć nie mogą, tak ludzie bez oświaty szczęśliwymi nie będą. W tym celu przyczyniła się do wznowienia wszechnicy akademii krakowskiej, założonej przez Kazimierza Wielkiego, ale która podczas złych rządom Ludwika poszła w zapomnienie. Niezbyt długo cieszono się dobrą królową, bo już 1399 roku Jadwiga umarła, licząc zaledwie 28 lat życia. Smucił się po jej utracie Jagiełło I cały naród, ale najwięcej opłakiwali ją ubodzy, dla których była prawdziwą matką. Leży pochowana w kościele katedralnym krakowskim. W dowód jej śmiętobliwości czyni się obecnie starania w Rzymie, aby panią tak zasobną ro cnoty wynieść na ołtarze. Na czele tejże komisyi stanął złotousty kapłan patryota, ks. Biskup Bandurski.