Maria Anto (1937 Warszawa – 2007 tamże), Reszel, 1991

olej, płótno, 135 x 160 cm, sygnowany p.d.: Maria Anto | MCMXCI oraz z tyłu na płótnie: Maria Anto 91 oraz nr 967 w okręgu, na blejtramie: MARIA ANTO 1991
„RESZEL” 135 X 160 cm



Studiowała na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych; dyplom uzyskała w 1962 roku. Jako kilkuletnia dziewczynka uniknęła śmierci podczas ucieczki z transportu do Auschwitz w 1944 roku. W 1966 roku trzydziestoletnia Maria Anto, u progu swej artystycznej kariery, miała dużą wystawę indywidualną w Zachęcie, gdzie pokazała blisko 60 prac olejnych. Innym istotnym wydarzeniem w jej twórczości był udział w Biennale w São Paulo w 1963 roku. Jej malarstwo wydaje się m.in. odpowiedzią na traumę wojenną, z którą mierzyła się w dorosłym życiu. Była jedną z nielicznych malarek, które osiągnęły duży sukces artystyczny, w dodatku uprawiając malarstwo realistyczne. Twórczość Anto wpisywano w tradycję surrealizmu, malarstwa metaforycznego i sztuki naiwnej. Jako kobieta malarka funkcjonowała w centrum życia artystycznego PRL i zarazem na jego marginesach. Lubiana i szanowana przez artystów Maria Anto uważana była jednocześnie za erudytkę, ekscentryczkę, pracoholiczkę, utalentowaną artystkę, zjawiskowej urody kobietę, wreszcie – uosobienie samej sztuki. „Maria Anto nie uprawia sztuki. Ona jest sztuką”, pisał o malarce poeta Jan Wołek. Miała około 60 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, uczestniczyła w około 200 wystawach zbiorowych – ogólnopolskich i międzynarodowych (m.in. VII Biennale w Sao Paulo). Prace artystki znajdują się w kolekcjach prywatnych i zbiorach muzealnych w Polsce i za granicą.