Jerzy Mierzejewski (1917-2012), ŚWIĘTA JADWIGA, 1961 r.

olej/płótno, 98 x 76,5 cm
sygnowany p.d.: Jerzy Mierzejewski 1961
sygnowany, opisany i datowany na odwrocie: MAL. JERZY MIERZEJEWSKI | POLSKA | 1961 | olej | "ŚWIĘTA JADWIGA" | 98 x 76,5 cm | w kółku 34 | 6 -II

Obraz przedstawiający świętą Jadwigę Śląską to praca wyjątkowa w dorobku artysty. Malarz znany jest przede wszystkim jako autor wysublimowanych pejzaży, które charakteryzuje przyprószony bielą koloryt, przez co wydają się zasnute mgłą. Podobnie odrealnione są portrety i wnętrza malowane przez Mierzejewskiego. „Maluję z reguły w pracowni - mówił artysta. - Posługuję się luźnymi notatkami robionymi z natury. Sam obraz powstaje właściwie »we mnie« i muszę go dopiero z siebie wydobyć. I portret, i pejzaż, nie mówiąc już o martwych naturach [...], powstają we mnie wyraźnie z bardzo konkretnej inspiracji. Inaczej jest z »kompozycjami« - tu idea obrazu powstaje bardzo długo i podlega przeobrażeniom zmierzającym do niemal purystycznej syntezy”. Czy tak powstawało przedstawienie średniowiecznej świętej? Jedno jest pewne - synteza form i paleta barw, dająca efekt monochromatyczności, odsyłają do kubizmu, zwłaszcza do obrazów Braque’a. Mierzejewski przyznał kiedyś: „W swoich obrazach dostrzegam pewne powiązania z kubizmem, który to nurt w malarstwie XX wieku uważam za jedynie istotny dla mojego pojmowania malarstwa”. Jednak to nie kwestie formalne były dla Mierzejewskiego pierwszoplanowe: „Nie myślę o estetyce mojego malarstwa. Uważam, że malarstwo powinno przemawiać do uczuć ludzkich. Być może wypływa to z niechętnego stosunku do kierunku, w jakim na moich oczach rozwija się rzeczywistość tego świata - zanik uczuć metafizycznych niesiony przez nowoczesność i totalny chaos budzą mój sprzeciw” (wszystkie cytaty pochodzą z: Jerzy Mierzejewski, Galeria ZPAP na Mazowieckiej [kat. wystawy], Warszawa 1992).