Alfred ABERDAM (1894-1963), Kompozycja

olej, płótno; 158,5 x 129 cm;
na odwrocie 3 nalepki: 1. nalepka z wystawy retrospektywnej w Genewie, częściowo zniszczona 2. nalepka z odręcznymi napisami m.in. z wymiarami 3. nalepka z autorem i maszynowym drukiem częściowo zniszczona.

Malarz, rzeźbiarz; członek grupy „Plastycy Nowocześni” i Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków we Lwowie. Ukończył szkołę realną we Lwowie. Studiował w Königliche Akademie der Bildenden Künste w Monachium (1913-1914). Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii austriackiej; dostał się do rosyjskiej niewoli; został zesłany na Sybir. Po powrocie, kontynuował studia w krakowskiej ASP u T. Axentowicza (1921-1923) oraz u Aleksandra Archipenki w Berlinie. Debiutował w 1922 na wystawie Koła Miłośników Sztuki Żydowskiej we Lwowie i na IV Wystawie Sztuki Żydowskiej w Warszawie. Od 1923 mieszkał w Paryżu, gdzie regularnie wystawiał swoje prace na Salonie Niezależnych oraz na Salonach Jesiennym i Tuileryjskim. Brał również udział w życiu artystycznym w Polsce; nadal wystawiał we Lwowie (wystawy indywidualne, 1931, 1932). Jego twórczość najbliższa jest sztuce kręgu École de Paris. W malarstwie A. największą rolę odgrywał kolor; artysta stosował uproszczoną formę, charakteryzując przedmioty niemal wyłącznie barwą i fakturą. Malował pejzaże, martwe natury, portrety i kompozycje figuralne, w których często pojawiają się postacie mitologiczne i biblijne (Jeźdźcy Apokalipsy, Miłosierny Samarytanin, Trzy Gracje). (Renata Piątkowska, Polski Słownik Judaistyczny)