Helena Karpińska - oprawa - Jan Marcin Szancer, Teatr cudów

Jan Marcin Szancer

Teatr cudów - drugi tom wspomnień, dotyczący czasów powojennych, opatrzony licznymi ilustracjami autora

"Czytelnik"

Warszawa 1972

228 s.

Oprawa Heleny Karpińskiej - półpergaminowa, barwiona i bogato złocona na grzbiecie, zachowana 1 karta okładki oryginalnej, broszurowej

Helena Karpińska z domu Płużańska (1909-1997) oprawy książek uczyła się u Zofii Dębickiej: terminować u majstra nie wypadało... Dopiero jesienią 1931, na skutek ogłosze­nia w prasie, zapisałam się na komplet introligatorski pani Zofii Dębickiej, żony znanego literata, która posiadła wyższą szkołę opraw w Paryżu. (...) Na wiosnę 1932 roku przestałam chodzić na bardzo kosztowne lekcje pani Dębickiej, która zresztą wtajemniczała mnie w technikę ręcznego złocenia złotem listkowym bar­dzo niechętnie


(...) Jej prace eksponowano na wystawie Towarzystwa Bibliofilów w 1936 roku, a w 1939 wysłano na Międzynarodową Wysta­wę do Nowego Jorku. W okresie okupacji Karpińska utrzymywała się z oprawiania książek. W roku 1945 przeniosła się do Cieszyna, pracowała w kilku instytucjach, mię­dzy innymi jako bibliotekarka, jednak jej główną działalnością była oprawa książek. W roku 1952 zdała egzamin rzemieślniczy i zarejestrowała oficjalnie pracownię, którą prowadziła jedynie przez trzy lata 1952-1955, na ogół pracowała „domowo”; była do­brze znana w kręgu bibliofilskim. Oprawy wykonywała ręcznie, z powodu niemożności zaopatrzenia się w wysokojakościowy surowiec, wykorzystywała otrzymany w darze pergamin ze zniszczonych i sprofanowanych w czasie wojny ksiąg żydowskich. Barwiła oprawy na różne kolory, największą wagę przykładała do ich zdobienia tradycyjną tech­niką złocenia ręcznego. Ze skromnego zasobu narzędzi do tłoczenia tworzyła niepo­wtarzalne, bardzo bogate kompozycje nawiązujące do stylistyki renesansowej, baroko­wej i klasycystycznej. Po wojnie wielokrotnie wystawiała swe prace oraz uczestniczyła w konkursach uzyskując nagrody: Wrocław 1951, Warszawa 1964, Poznań 1977, miała także wystawy indywidualne we Wrocławiu (Ossolineum 1973, Muzeum Narodowe 1983), w Cieszynie (1973, 1979, 1989) oraz w Bielsku-Białej" [w:] Elżbieta Pokorzyńska, EMANCYPACJA KOBIET W ZAWODZIEINTROLIGATORSKIM W WARSZAWIE W KOŃCU XIX NA POCZĄTKU XX WIEKU http://www.ksiaznicapodlaska.pl/site/bibliotekarz/28/3_Elzbieta_Pokorzynska.pdf dos. dn. 26.08