Wacław Grubiński LENIN Komedia 1921 CENZURA PRL okładka Bartłomiejczyk

GRUBIŃSKI Wacław: LENIN Komedia, projekt okładki E. Bartłomiejczyk, E. Wende i Ska, Warszawa 1921, s.80 25cm

Wacław Grubiński (ur. 25 stycznia 1883 w Warszawie, zm. 8 czerwca 1973 w Londynie) – polski dramatopisarz i prozaik, felietonista i recenzent teatralny. Po ukończeniu szkoły średniej podróżował kilka lat po Niemczech, Włoszech i Francji. Debiutował w 1904 w tygodniku „Ogniwo” utworem dramatycznym Noc. W tym samym czasopiśmie publikował też nowele i artykuły związane z teatrem. W 1907 władze wytoczyły mu proces z powodu noweli Uczta Baltazara, którą uznały za agitację przeciw porządkowi społecznemu. W latach 1916–1918 przebywał w Rosji. W 1931 został prezesem Związku Autorów Dramatycznych. W 1936 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. W 1939 otrzymał nagrodę PAL im. Augusta Popławskiego. W styczniu 1940 aresztowany we Lwowie przez NKWD. Jako autor opublikowanej w 1921 komedii Lenin, skazany na karę śmierci, zamienioną na 10 lat łagru. W uzasadnieniu wyroku czytamy m.in. "W sztuce „Lenin” Grubiński oczernił geniusza ludzkości Lenina, a w ciągu dwudziestoletniej swej działalności pisarskiej szkodził klasie robotniczej przez występowanie w byłej Polsce na łamach prasy burżuazyjnej przeciw partii komunistycznej i Związkowi Republik Sowieckich. Uwolniony po układzie Sikorski-Majski, pracownik ambasady RP w Kujbyszewie, ewakuowany z ZSRR na Bliski Wschód. Wspomnienia z obozów koncentracyjnych Gułagu (Między młotem a sierpem) opublikował w Londynie w 1948. W 1943 zamieszkał na stałe w Londynie. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. W 1945 był współzałożycielem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, zaś w 1957 gazety „Rzeczpospolita Polska”.  W PRL informacje na temat Wacława Grubińskiego podlegały cenzurze. Jego nazwisko znajdowało się na specjalnej liście osób z całkowitym zakazem publikacji.

Edmund Ludwik Bartłomiejczyk (ur. 5 listopada 1885 w Warszawie, zm. 5 września 1950 w Warszawie) – polski artysta grafik. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie(1906–1909) u Jana Stanisławskiego i Wojciecha Weissa oraz w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Był profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie od 1930 prowadził Katedrę Grafiki Użytkowej. Po II wojnie światowej organizował Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, był jej profesorem do 1950, prorektorem w latach 1945–1946. Był członkiem założycielem „Rytu” (1925–1939), założycielem Koła Artystów Grafików Reklamowych (1933–1939) i współorganizatorem Bloku Zawodowych Artystów Plastyków (1934). Zajmował się głównie grafiką książkową i drzeworytem, a także litografią, po 1945 technikami metalowymi.

Oprawa oryginalna, wydawnicza, kartonowa z dwukolorowym drukiem projektu Edmunda Bartłomiejczyka.

Stan dobry.